ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ

Συχνά τα πράγματα δεν είναι αυτό που δείχνουν. Μια πόλη δεν είναι απλά μια μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμού, κατοικιών και δραστηριοτήτων. Είναι πάνω απ' όλα ένας ζωντανός μεγα-οργανισμός, που υπακούει σε χαοτικούς κανόνες. «Η πόλη δεν είναι παρά μια τρισδιάστατη αρχιτεκτονική των παραστάσεων του εγκεφάλου... Οι λαβύρινθοι της πόλης σχηματίζουν ένα αρχιτεκτονικό ιερογλυφικό, ένα αόρατο σύμβολο που χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως, ασυνείδητα από τους ενοίκους, συνειδητά από τους κρυφούς επόπτες τους, και από πειρατές που συνδέονται με το σύστημα...». Έτσι κωδικοποίησε ο Mauricio Santos-Lobos στο The Spider Glyph in Time τη σύνδεση εγκεφάλου-πόλης. Όπως και ο ανθρώπινος εγκέφαλος, έτσι και η πόλη είναι γεμάτη μυστήρια και μυστικά. Κι όπως υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν να ξεκλειδώσουν τα μυστικά του εγκεφάλου μας, έτσι υπάρχουν και εκείνοι που προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τα μυστικά των πόλεων που ζούμε, με εργαλείο την τέχνη της «μαγείας των μεγαλουπόλεων» (Megapolisomancy).

Παρά την αντίθετη πεποίθηση η Θεσσαλονίκη κάθε άλλο παρά συνηθισμένη πόλη είναι. Πριν από 2316 χρόνια μια ιδιότυπη συνομωσία της γεωγραφίας με την ιστορία, κατέστησε την πόλη «κλειδί» των Βαλκανίων για τους αιώνες που θα ακολουθούσαν. Από τότε η πόλη εξελίχτηκε δυναμικά, πέρασε πολλές ιστορικές φάσεις, έγινε σταυροδρόμι πολιτισμών και οι δρόμοι της στοίχειωσαν από μυστήρια και συνωμοσίες.

Πριν συνεχίσω θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι κανένα «ψώνιο» με τη συνωμοσιολογία. Δεν είμαι ούτε καν συνωμοσιολόγος, αν και έτυχε να γνωρίσω προσωπικά αρκετούς. Είμαι απλά ένας αναζητητής συγγραφέας, κι έχω στο ενεργητικό μου κάποια βιβλία που ασχολούνται με το μυστήριο και το θαυμαστό. Θεωρώ πως εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ παράξενα όντα και ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ένα πολύ παράξενο μέρος, γεμάτο γοητευτικά μυστήρια τα οποία η ματαιοδοξία μας κάνει να πασχίζουμε με το μυαλουδάκι μας να ξεδιαλύνουμε. Το μυστήριο βρίσκεται παντού. Μπορώ, αν θέλετε, να το ανακαλύψω για λογαριασμό σας... 

Υπάρχει «κάτι» στην ατμόσφαιρα
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η πόλη που ζούμε αποπνέει μια απροσδιόριστη οσμή μελαγχολίας; Μη μου πείτε τώρα ότι δεν το έχετε καν αντιληφθεί. Η Θεσσαλονίκη είναι φημισμένη, ακόμη και στους ξένους περιηγητές, για τη μελαγχολική της ατμόσφαιρα, όπως είναι φημισμένη και για τα πανέμορφα ηλιοβασιλέματά της. Αν είστε αρκετά ευαίσθητοι και ρομαντικοί, μπορείτε σχετικά εύκολα να αφουγκραστείτε τους μυστικούς ψίθυρους και να διαισθανθείτε τα «ενεργειακά ρεύματα» της Θεσσαλονίκης. Προσωπικά διαισθάνομαι αυτή την απροσδιόριστη οσμή μελαγχολίας να σέρνεται ανάμεσα στις γκρίζες πολυκατοικίες, να γλύφει τα πανάρχαια τείχη, τις θλιβερές μεσαιωνικές εκκλησίες και να τρυπώνει ακόμη και μέσα στο διαμέρισμα μου, και είναι, πιστέψτε με, χειρότερη κι από την υγρασία της θάλασσας!

Η μελαγχολική ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης δεν γίνεται αντιληπτή από τον καθένα. Πρέπει οι «δέκτες» σου να είναι ανοικτοί και καταλλήλως συντονισμένοι για να την «πιάσουν». Να μπορείς να διαισθάνεσαι την πόλη ως έναν «χρονο-οργανισμό», όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι ένα. Όσοι άνθρωποι έζησαν σε μια πόλη άφησαν σ' αυτήν το «στίγμα» τους. Τα αρχαία τείχη, οι εκκλησίες, τα εγκαταλειμμένα σπίτια, οι προπολεμικές πολυκατοικίες έχουν εγκλωβίσει τις σκεπτομορφές των ανθρώπων που έζησαν μέσα τους.

Ο ποιητής της μυστικής Θεσσαλονίκης Μαρίνος Χαραλάμπους λέει ότι στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν 500.000 πρόσγειοι, δηλαδή βρυκόλακες, και μάλλον έχει δίκιο. Αυτοί οι λεγόμενοι «πρόσγειοι» είναι ψυχές Θεσσαλονικέων που έζησαν ανά τους αιώνες στην πόλη μας και αφού πέθαναν δεν μπόρεσαν να αποχωριστούν τα όσα αγάπησαν σ' αυτήν. Ακόμη και μετά θάνατον είναι δεμένοι με τη Θεσσαλονίκη. Γιατί λοιπόν να μην είμαστε δεμένοι μαζί της κι εμείς οι ζωντανοί Θεσσαλονικείς;

Ο τουρμπές Μουσά Μπαμπά

Οι «αστικοί θρύλοι» της Θεσσαλονίκης
Μελαγχολική ή όχι η Θεσσαλονίκη ανήκει σ' εκείνη την προνομιακή ομάδα μεγαλουπόλεων, που βρίθουν «αστικούς θρύλους» (Urban Legends). Διαθέτει μια πληθώρα θρύλων, που όλοι μαζί συγκροτούν το λαβύρινθο μιας «μυστικής» πόλης, η οποία κρύβεται περίτεχνα πίσω από την καθημερινή, πουδραρισμένη όψη της Θεσσαλονίκης.

Σχεδόν οι πάντες γνωρίζουν για το περιβόητο «στοιχειωμένο σπίτι», που βρίσκεται στην οδό Βασιλίσσης Όλγας 263, και τους θρύλους που το ζώνουν. Λίγοι ωστόσο γνωρίζουν για τα παράξενα κομβικά μνημεία και «τόπους δύναμης» της Θεσσαλονίκης. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν οι μυστηριώδεις Κήποι του Πασά, ένα μνημείο του οθωμανικού τεκτονισμού, που βρίθει από περίεργα σύμβολα και θεωρείται κομβικό γεωμαγνητικό σημείο από τους οπαδούς της Ιερής Γεωγραφίας. Στην άνω πόλη ξεχωρίζει η «μυστική» πλατεία Τερψιθέας, όπου βρίσκεται ο τουρμπές (μαυσωλείο) του Μουσά Μπαμπα. Κυκλοφορεί η φήμη ότι είναι στοιχειωμένος από το φάντασμα του δερβίση φύλακα του τεκέ. Είναι πάντως ένα μέρος με ισχυρή σούφικη ενέργεια, κάτι που διαισθάνεται όποιος έχει ανοικτές τις «κεραίες» του.
Ένα άλλο παράξενο μνημείο της Θεσσαλονίκης είναι και η λεγόμενη «στήλη των όφεων», που βρίσκεται στο πεζοδρόμιο έξω από τον υποσταθμό της ΔΕΗ στην Αγίου Δημητρίου. Είναι το μοναδικό όρθιο ελληνιστικό μνημείο της πόλης και ο θρύλος λέει ότι προκαλούσε τα φίδια. Κάποτε στην περίοδο της τουρκοκρατίας η περιοχή γύρω της γέμισε από φίδια και απαιτήθηκε η παρέμβαση ενός εξορκιστή χότζα για να τα απομακρύνουν...

Εσωτερικό Ροτόντας

Στην οδό Λαγκαδά υπάρχει το συμμαχικό νεκροταφείο του Ζέϊτενλικ, που φιλοξενεί 22.000 κρανία στρατιωτών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίως Σέρβων. Πρόκειται για τον ιερότερο τόπο προσκυνήματος των Σέρβων στον ελλαδικό χώρο. Ακόμη και σήμερα το επισκέπτονται χιλιάδες Σέρβοι, που πολέμησαν στα πεδία των μαχών στη Βοσνία και στο Κόσοβο, προσπαθώντας να εντοπίσουν τα οστά των παππούδων τους που σκοτώθηκαν στο Μακεδονικό Μέτωπο. Στην ιερή γεωγραφία των Σέρβων το Ζέϊτενλικ θεωρείται κομβικό σημείο, που δείχνει το δρόμο της θυσίας...

Και τι να πει κανείς για την εκπληκτική ηχητική της Ροτόντας, που μοιάζει μ' ένα αρχαίο μεγαφωνικό σύστημα με «έκο θριαμβικό»; Πρέπει να ακούσετε ένα περιστέρι να φτερουγίζει μέσα της. Μοιάζει σαν το πέταγμα αγγέλου. Μήπως γι' αυτό λεγόταν η Ροτόντα και «Ναός των Αγίων Αγγέλων»;

Αλλά ακόμη και τα πεζοδρόμια της πόλης κρύβουν τα δικά τους μυστικά. Πρόκειται για καπάκια υπονόμων με παράξενα σύμβολα. Ποιος μπορεί ν' αποκρυπτογραφήσει αυτές τις «αστικές σημαδούρες», που ίσως σχετίζονται με τη χαρτογράφηση των ενεργειακών δικτύων και των τελλουρικών ρευμάτων; Ίσως ακόμη τα καπάκια αυτά να οδηγούν απλά σ' ένα υπόγειο δίκτυο στοών, έναν ανήλιαγο κόσμο προσιτό μονάχα σ' ελάχιστους τολμηρούς.

Φυλακές Γεντί Κουλέ

Ένας σκοτεινός κόσμος κάτω από την πόλη
Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη των κάστρων, των πύργων, των βυζαντινών εκκλησιών, των αρχαίων ερειπίων, των νεκροταφείων και των υπόγειων στοών. Κάτω από τα πόδια μας υπάρχει μια υπόγεια Θεσσαλονίκη, που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Κάποτε αυτή η υπόγεια Θεσσαλονίκη ήταν ένα αρκετά πολυσύχναστο μέρος, ενώ σήμερα σώζονται μόνον κάποια μεμονωμένα τμήματα της. Και δεν μιλάμε απλά για κρύπτες, όπως εκείνη στα υπόγεια του Αγίου Δημητρίου ή η κρύπτη του Μακεδονικού Αγώνα κάτω από τη Μητρόπολη. Μιλάμε για ένα καλά οργανωμένο δίκτυο στοών, που ανάγεται στην ελληνιστική εποχή.

Αρχικά υπήρχαν δύο στρατιωτικές σήραγγες, η Φαρδιά και η Στενή που διέτρεχαν την πόλη. Η Στενή σήραγγα (1,7 μέτρα πλάτος και 2 μέτρα ύψος) ξεκινούσε από το λιμάνι, διέτρεχε λοξά τα τείχη, περνώντας κοντά από την εκκλησία των Δώδεκα Αποστόλων και κατέληγε στο σημερινό Επταπύργιο. Η Στενή ξεκινούσε μέσα από τα τείχη, δεξιά από την αριστερή «Πορτάρα», περνούσε κάτω από το Διοικητήριο και κατέληγε στα θαλάσσια στόμια των πύργων του Τοπ Χανέ. Αυτές τις ελληνιστικές στρατιωτικές σήραγγες επέκτειναν αργότερα οι Ρωμαίοι.

Την περίοδο της Pax Romana οι στρατιωτικές σήραγγες περιέπεσαν σε αχρηστία. Η ύπαρξη τους όμως παρακίνησε τους πρώτους Χριστιανούς να δημιουργήσουν ένα παράλληλο δίκτυο κατακομβών, που χρησιμοποιούνταν ως τόποι θρησκευτικής λατρείας και μυστικής συνάθροισης. Οι κατακόμβες αυτές συνέδεαν τους πρωτοχριστιανικούς ναούς μ' ένα λαβυρινθώδες δίκτυο στοών και κατακομβών, που το ξεπερνούσε μονάχα εκείνο της Ρώμης. Ακόμη και σήμερα σώζονται κάποια τμήματά του. Στο δάπεδο του Όσιου Δαβίδ υπάρχει μια καταπακτή, που οδηγεί σ' αυτόν τον υπόγειο κόσμο...

Τις σήραγγες τις χρησιμοποιούσαν και οι βυζαντινοί Αυτοκράτορες για τις «υπερκόσμιες» εμφανίσεις τους: ενώ το πλήθος τους έβλεπε κατά τη διάρκεια της λειτουργίας στον ’γιο Δημήτριο, ξαφνικά, χωρίς να φύγουν από εκεί, εκείνοι εμφανίζονταν στην Αγία Σοφία! Υπήρχε επίσης και η λεγόμενη Στοά των Κάστρων, που διέτρεχε τα τείχη από το Λευκό Πύργο ως το Επταπύργιο και χωρούσε ολόκληρη άμαξα. Τμήμα αυτής της Στοάς σώζεται μέσα στο σούπερ μάρκετ Μερκάτο στην Ιπποδρομίου.

Τον 19ο αιώνα κατασκευάστηκε από «λαγουμτζήδες» η τελευταία υπόγεια σήραγγα στη Θεσσαλονίκη, για να διευκολύνει τη διαφυγή ανθρώπων, κρυφά από τον έλεγχο των πυλών. Βρισκόταν στην Άνω Πόλη, ξεκινούσε από ένα σπίτι μέσα από τα τείχη και έβγαινε σ' έναν οίκο ανοχής έξω από τα τείχη! Τα «διόδια» ήταν δύο λίρες...

Τι να σώζεται άραγε από αυτό τον υπόγειο κόσμο της Θεσσαλονίκης; Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σώζονταν αρκετά τμήματα των υπόγειων στοών. Ορισμένα χρησιμοποιούνταν ως καταφύγια για τους βομβαρδισμούς, ενώ κάποια άλλα ήταν μια ατραξιόν για τολμηρούς τουρίστες, που έντρομοι άκουγαν κάτω από την Εγνατία τον ήχο του διερχόμενου τραμ, που έμοιαζε σαν κεραυνός! Η εργολαβική επέλαση των δεκαετιών του 1950 και του 1960 μείωσε δραματικά τις υπόγειες στοές της πόλης μας, αλλά δεν τις εξαφάνισε. Η κατασκευή του Μετρό είναι σίγουρο ότι θα μας φέρει προ εκπλήξεων...

Ο «Παράδεισος» των Συνωμοσιολόγων
Η Θεσσαλονίκη είναι πράγματι μια Terra Incognita, που ξέρει καλά να φυλά τα μυστικά της. Οι επίδοξοι ερευνητές των μυστηρίων της διατρέχουν τον κίνδυνο να χαθούν μέσα σ' έναν αχαρτογράφητο χώρο, όπου ενδημούν οι θρύλοι και οι φήμες και λιγότερο η αντικειμενική πληροφόρηση. Οι ιστοριοδίφες μπορούν εύκολα να μπερδευτούν από την πληθώρα των γεγονότων που συνέβησαν ανά τους αιώνες στην πόλη. Οι μόνοι τυχεροί ίσως πρέπει να θεωρούνται οι συνωμοσιολόγοι, καθώς η Θεσσαλονίκη είναι ένας «παράδεισος» γι' αυτούς. Όπως τα μέρη που έχουν την ιδιότητα να συγκεντρώνουν αστραπές και καταιγίδες, έτσι και ο μυχός του Θερμαϊκού έχει την τάση να συγκεντρώνει πολιτικά πάθη, μίση, υπερβολές, μυστικιστικές τάσεις και μπόλικες συνωμοσίες.

Και ως γνωστόν οι συνωμοσίες αγαπούν το σκοτάδι. Τη νύχτα η Θεσσαλονίκη αλλάζει. Ένας άλλος εαυτός αναδύεται μέσα από το παιχνίδισμα των σκιών. Το μυστήριο τριγυρνά στους δρόμους της, συχνά μάλιστα αρκετά αδιάκριτα. Η Θεσσαλονίκη μοιάζει ν' αποστρέφεται το φως της ημέρας, και να βυθίζεται αυτάρεσκα στον αχαρτογράφητο κόσμο της νύχτας. Μιας νύχτας που ξεγελά το μυαλό των διαβατών, παίζοντας περίτεχνα με σκιές, μνήμες και όνειρα.

Στην ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης υπάρχει μια παράξενη ενεργειακή φόρτιση, ιδιαίτερα αντιληπτή από τους ρομαντικούς και τους μυστικιστές, που προδιαθέτει για εσωτερικές ενατενίσεις, ιδεολογικές ζυμώσεις, συνθέσεις και συγκρητισμούς. Καθόλου τυχαίο που στην πόλη μας γεννήθηκαν ιδεολογίες και κινήματα, τα οποία άλλαξαν το ρου της ιστορίας της περιοχής.

Το «Αλχημιστικό Εργαστήρι» του 21ου Αιώνα
Όπως και στις αρχές του 20ου αιώνα έτσι και σήμερα η Θεσσαλονίκη ξαναγίνεται το «κλειδί» για τα Βαλκάνια και ως τέτοιο βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο συνωμοσιών, παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και μυστικών συμφωνιών. Η πόλη δεν αποτελεί μόνον έδρα οργανισμών περιφερειακής εμβέλειας, όπως ο Οργανισμός για την Ανασυγκρότηση των Βαλκανίων και η Τράπεζα Παρευξείνιας Συνεργασίας. Είναι και έδρα επίσημων Forum, αλλά και μυστικών συναντήσεων, στις οποίες συμμετέχουν πολύ σημαντικά πρόσωπα, τα οποία καθορίζουν με τις αποφάσεις τους το μέλλον της Βαλκανικής.

Πολλοί από εμάς ίσως να μην το έχουν αντιληφθεί, όμως στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κυκλοφορούν μυστικοσύμβουλοι, εμπειρογνώμονες, ερευνητές αγοράς, ειδικοί μάνατζερ πολυεθνικών και κατάσκοποι κάθε εθνικότητας. Όλοι έχουν την ιδιότητα να «οσμίζονται το μέλλον» και με τις πληροφορίες που συλλέγουν είναι σε θέση να το σχεδιάζουν κιόλας! Το μέλλον των Βαλκανίων παίζεται τώρα, και μαζί τους και το μέλλον της πόλης μας. Κατά τη γνώμη μου το ραντεβού της Θεσσαλονίκης με τον 21ο αιώνα θα έχει ως αποτέλεσμα την ανάδειξη μιας μοναδικής κοσμοπολίτικης μητρόπολης στο στερέωμα της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Αρκεί βέβαια οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς ξεπεράσουν το στείρο τοπικισμό τους, απαλλαγούν από τη μίζερη και αδιέξοδη ελλαδοκεντρική αυτολαγνεία που χαρακτηρίζει την αθηναϊκή ελίτ, αποκτήσουν ένα όραμα, που δένει με το κοσμοπολίτικο παρελθόν της πόλης τους, και ανοιχτούν άφοβα προς το μέλλον. Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς. Πόσο μάλιστα αν είναι Θεσσαλονικείς... 


Πηγή:  Ανεξήγητα Φαινόμενα

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ ΒΕΡΜΟΥΔΩΝ

Σύμφωνα με τον θρύλο το 1945, πέντε βομβαρδιστικά του αμερικανικού ναυτικού με πλήρωμα 14 ανδρών, που συμμετείχαν σε άσκηση, εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς στο διαβόητο Τρίγωνο των Βερμούδων...

Η ομάδα αυτή των αεροπλάνων, που θα μείνει στην ιστορία ως το «Χαμένο Σμήνος», δεν είναι φυσικά το μόνο περίεργο περιστατικό εξαφάνισης στην περίφημη θαλάσσια περιοχή.

Το Τρίγωνο των Βερμούδων δεν θα το βρείτε σε κανέναν επίσημο χάρτη, ούτε και θα καταλάβετε ότι κινείστε στα χωρικά του ύδατα.

Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές ωστόσο, πρόκειται για πέρα για πέρα πραγματικό μέρος, με δεκάδες εξαφανίσεις αεροπλάνων, πλοίων και ανθρώπων, χωρίς να υπάρχει λογική εξήγηση για τα συμβάντα.
Από τη στιγμή που ο όρος «Τρίγωνο των Βερμούδων» εμφανίζεται σε αμερικανικό περιοδικό το 1964, ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει την περιοχή και το ερευνητικό ενδιαφέρον δεν λέει να κοπάσει. Ούτε βέβαια και οι μύθοι που σέρνονται ξοπίσω του! Κι όμως, αν ψάξει κανείς λίγο βαθύτερα τις περισσότερες απ τις περιπτώσεις, θα διαπιστώσει ότι το μυστήριο είναι... λιγότερο μυστήριο: είτε τα σκάφη δεν ήταν ποτέ στην περιοχή, είτε βρέθηκαν τελικά αργότερα, είτε τέλος υπήρχε λογική εξήγηση για την εξαφάνισή τους.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι ισχυρισμοί για περίεργες μαγνητικές δυνάμεις και εμπειρίες «ιδιαίτερου τύπου» δεν έχουν καμία βάση.
Οι επιστήμονες είναι πλέον σε θέση να παρέχουν πειστήρια για αποκλίσεις από τη συνήθη νόρμα στη θαλάσσια αυτή περιοχή, έχοντας καταγράψει ιδιαίτερους σχηματισμούς στον βυθό του Τριγώνου των Βερμούδων.

Κι ενώ οι επίσημες θαλάσσιες Αρχές δεν αναγνωρίζουν το «Τρίγωνο του Διαβόλου» ούτε και καταγράφουν τα χρονικά του, κάνοντας λόγο για «φανταστική περιοχή», τα πλοία και αεροσκάφη που έχουν χαθεί στα όριά του μόνο φανταστικά δεν είναι!

Τι είναι το Τρίγωνο των Βερμούδων 

Το περίφημο τρίγωνο βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή των ΗΠΑ στον Ατλαντικό, με τις κορυφές του να «πατάνε» στις Βερμούδες, το Μαϊάμι της Φλόριντα και το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, καλύπτοντας μια θαλάσσια περιοχή 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Τα τελευταία 100 χρόνια, στο διαβόητο τρίγωνο έχει σημειωθεί ένας αξιοσημείωτος αριθμός περίεργων εξαφανίσεων αεροπλάνων, καραβιών και ανθρώπων, που δεν δικαιολογείται από τους κοραλλιογενείς υφάλους που αποτελούσαν ανέκαθεν φόβητρο για τους ναυτικούς.

Αναφορές κάνουν λόγο για πάνω από 100 χαμένα αεροσκάφη και πλοία στην περιοχή, με τον φόρο σε ανθρώπινες ζωές να ανέρχεται στις 1.000. Η αμερικανική ακτοφυλακή συνεχίζει ωστόσο να ισχυρίζεται ότι τίποτα το περίεργο δεν συμβαίνει στο Τρίγωνο των Βερμούδων και ότι οι αριθμοί αυτοί δεν αποκλίνουν από το κανονικό...

Το 1975, η Mary Margaret Fuller, εκδότρια του περιοδικού «Fate», επικοινώνησε με τη λονδρέζικη Lloyd's για στατιστικά ασφαλιστικών καλύψεων σε ατυχήματα που είχαν σημειωθεί στα όρια της περιοχής που ονομαζόταν κοινώς «Τρίγωνο του Διαβόλου». Σύμφωνα με τα αρχεία της Lloyd's, 428 σκάφη φέρεται να είχαν εξαφανιστεί από από προσώπου γης στην εικοσαετία από το 1955 ως το 1975. Η ίδια εταιρία σημείωνε ωστόσο στο υπόμνημά της ότι η συχνότητα των εξαφανίσεων σκαφών στην περιοχή δεν ήταν αξιοσημείωτα μεγαλύτερη από άλλα μέρη του πλανήτη...

Ο Gian J. Quasar ωστόσο, συγγραφέας του μνημειώδους «Into the Bermuda Triangle: Pursuing the Truth Behind the World's Greatest Mystery» ισχυρίζεται ότι η Lloyd's δεν ασφαλίζει μικρά σκάφη, γι' αυτό και δεν κρατά αρχεία από ιδιωτικά γιοτ και μικρά αεροσκάφη. Στη δική του έρευνα, πιέζοντας για 12 χρόνια(!) την αμερικανική ακτοφυλακή να του αποκαλύψει τα ντοκουμέντα καταγραφής εξαφανίσεων στην περιοχή, ο αριθμός των δηλωμένων ως χαμένων σκαφών ανέρχεται στα 300 σε διάρκεια δύο μόλις ετών.

Πότε και πώς έγινε «μυστηριώδες

Το μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων υπάρχει επισήμως στα καταγραμμένα χρονικά και τα μυαλά των ανθρώπων από την πρώτη προβεβλημένη από τον Τύπο υπόθεση εξαφάνισης του 1945, με τα πέντε αμερικανικά αεροσκάφη που χάθηκαν στην περιοχή.
Τροφή στον μύθο των μυστηρίων έδωσε ο ρεπόρτερ E.V.W. Jones, που σχημάτισε μια λίστα από «περίεργες εξαφανίσεις» πλοίων και αεροσκαφών μεταξύ των ακτών της Φλόριντα και των Βερμούδων. Δύο χρόνια αργότερα, ο George X. Sand θα έγραφε ένα άρθρο για το περιοδικό «Fate», στο οποίο θα περιέγραφε σκανδαλωδώς μια σειρά από θαλάσσια μυστήρια στην περιοχή, δίνοντας τροφή στον νεοσύστατο μύθο! Καθώς τα περιστατικά εξαφανίσεων στην περιοχή συσσωρεύονταν (ή αποκτούσαν απλώς μεγαλύτερη δημοσιότητα), η φήμη του Τριγώνου των Βερμούδων εκτοξευόταν, με παρελθόντα ναυάγια να αναλύονται πλέον υπό το πρίσμα του μύθου. Το 1964, το περιοδικό «Argosy Magazine» θα έδινε στο τρίγωνο το περίφημο όνομά του [«The Deadly Bermuda Triangle» του Vincent Gaddis] και έκτοτε ο θρύλος του μόνο διαπρεπέστερος θα γινόταν.

Όσο ο καιρός περνούσε, ολοένα και περισσότερα άρθρα, βιβλία, ταινίες και «μελέτες» θα εμφανίζονταν, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του μύθου και διανθίζοντάς τον με ευφάνταστες θεωρίες από απαγωγές εξωγήινων μέχρι και γιγάντια χταπόδια!

Οι γνωστότερες εξαφανίσεις 

Δεν είναι εύκολο να ξεδιαλύνει πλέον κανείς τα χρονικά του μύθου από τα πραγματικά γεγονότα. Ξακουστό παράδειγμα το πλοίο «Mary Celeste», που βρέθηκε το 1872 να επιπλέει αμέριμνο και... ακυβέρνητο, χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας εντός του. Κι ενώ φιγουράρει ως ένα από τα πλέον διαβόητα ντοκουμέντα για τη δράση του Τριγώνου του Διαβόλου, στην πραγματικότητα το πλοίο βρέθηκε εκατοντάδες μίλια μακριά από το Τρίγωνο...

Το πλοίο «Cyclops» – 1918 

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το πλοίο «U.S.S. Cyclops» πήρε την εντολή στις 9 Ιανουαρίου 1918 να καταπλεύσει στη Βραζιλία για ανεφοδιασμό των βρετανικών πλοίων που έπλεαν στον νότιο Ατλαντικό. Το πλοίο, επιστρέφοντας από το Ρίο ντε Τζανέιρο στις 16 Φεβρουαρίου, έκανε μια μικρή στάση στα νησιά Μπαρμπέιντος στις 3-4 Μαρτίου. Έκτοτε κανείς δεν ξανάκουσε νέα του. Το πλήρωμα και οι 306 επιβάτες του θα εξαφανίζονταν μια και καλή...

Η πτήση 19 – 1945 

Η πλέον περίφημη ιστορία εξαφάνισης που μετρά στο ενεργητικό του το Τρίγωνο των Βερμούδων περιλαμβάνει 5 αεροσκάφη του αμερικανικού ναυτικού που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς το 1945. Η σύνοψη της ιστορίας είναι η εξής: μια καλοκαιρινή μέρα, σε μια περιπολία ρουτίνας, 5 έμπειροι πιλότοι άρχισαν να εκπέμπουν σήματα ότι είχαν χαθεί, οι πυξίδες τους δεν λειτουργούσαν και «όλα πήγαιναν στραβά».

Ήταν η τελευταία φορά που θα έδιναν σημεία ζωής και οι εκτεταμένες έρευνες του ναυτικού δεν θα απέδιδαν καρπούς. Όσο για τα δύο υδροπλάνα PBM-5 του ναυτικού που βγήκαν επιτόπου για να ψάξουν τα χαμένα αεροσκάφη της πτήσης 19, το ένα έμελλε να ανατιναχθεί στον αέρα...

Η πτήση NC-16002 – 1948
Στις 28 Δεκεμβρίου 1948, ο κυβερνήτης Robert Lindquist της εμπορικής πτήσης NC-16002 πιλόταρε το επιβατικό του από το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Πλησιάζοντας στο Μαϊάμι, ζήτησε από τον πύργο ελέγχου άδεια προσγείωσης, στην απάντηση ωστόσο του πύργου δεν υπήρξε απόκριση. Το αεροπλάνο δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του και κανείς δεν το ξαναείδε έκτοτε.

Το «Sulphur Queen» – 1963
Το «S.S. Marine Sulphur Queen» ήταν ένα τάνκερ που μετέφερε 15.000 τόνους θειάφι από το Beaumont του Τέξας στο Norfolk της Βιρτζίνια. Η τελευταία επικοινωνία με το πλοίο έγινε στις 3 Φεβρουαρίου 1963, με τον καπετάνιο να αναφέρει πληροφορίες ρουτίνας. Το πλοίο δεν θα έφτανε ποτέ στον προορισμό του, ενώ η ακτοφυλακή που βγήκε στο κατόπι του, το μόνο που κατάφερε να βρει ήταν ένα σωσίβιο από το «Sulphur Queen»...

Αεροσκάφος 680 – 1965
Σε μια ξάστερη νύχτα του 1965, το έμπειρο πλήρωμα του αεροσκάφους της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας [440η Πτέρυγα Μάχης] ταξίδευε από το Μιλγουόκι στις Μπαχάμες. Στην επικοινωνία πιλότου και πύργου ελέγχου δεν αναφέρθηκε τίποτα ανησυχητικό, το αεροσκάφος θα χανόταν ωστόσο στους αιθέρες και δεν θα έφτανε ποτέ στις Μπαχάμες. Καμία εξήγηση δεν δόθηκε ποτέ για την εξαφάνιση του Αεροσκάφους 680.

Το μυστήριο στα εξωφρενικά του: εξωγήινοι και Ατλαντίδα
Το Τρίγωνο των Βερμούδων είναι από τις περιοχές του πλανήτη που έχουν αναφερθεί από τις πιο πλούσιες παρατηρήσεις εξωγήινης δραστηριότητας στη Γη. Δεν αποτελεί λοιπόν μυστήριο πως οι απαγωγές εξωγήινων έχουν προταθεί ως λύση για τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις σκαφών!

Κι αν δεν φτάνει αυτό, υπάρχει και η θεωρία, που συγκεντρώνει μάλιστα αρκετούς πιστούς, ότι το Τρίγωνο του Διαβόλου λειτουργεί ως πύλη για άλλους πλανήτες...

Κι αυτό γιατί, αν συνδυαστεί με την άλλη περίφημη θεωρία, ότι το Τρίγωνο φιλοξενεί δηλαδή την Ατλαντίδα, η απόκρυφη τεχνολογία της χαμένη πόλης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για εξωγήινη επικοινωνία. Στην Ατλαντίδα δεν ζούσαν άλλωστε εξωγήινοι από τους αστερισμούς των Πλειάδων;

Δένει μια χαρά ο μύθος, αν πιστεύει φυσικά κάποιος όλες αυτές τις μυθιστορίες.

Δείτε σχετικά video:

Πηγή:  Ανεξήγητα Φαινόμενα

ΜΟΡΑ: ΕΦΙΑΛΤΗΣ "ΣΚΙΑΣ" Η ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ;

Έχετε νιώσει ποτέ στον ύπνο σας πως μια σκιά σας πλησιάζει από άγνωστη προέλευση, σας ακινητοποιεί και σας παίρνει την ψυχή; Νιώσατε τον τρόμο, σαν να βρίσκεστε σε πλήρη παράλυση - αβοήθητος - χωρίς καμία ελπίδα για άμυνα; Τι συμβαίνει όταν κοιμόμαστε και ποια άγνωστα πλάσματα-οντότητες μας περιβάλλουν, χορεύοντας τριγύρω μας ενώ εμείς αγνοούμε παντελώς την μορφή και τις προθέσεις τους;

Πρόκειται για τον κόσμο των σκιών. Έναν κόσμο άυλο και παράλληλο, όπου κατοικεί η γριά μόρα και ο βραχνάς. Για το μυστήριο αυτό έχουν ερευνήσει πολλοί μελετητές του μεταφυσικού. Μεταξύ αυτών ήταν ο Γιώργος Μπαλάνος ο οποίος μάλιστα το αναφέρει σαν «έρπουσα σκιά». Υπάρχει ωστόσο μια επιστημονική εξήγηση του φαινομένου ή πρόκειται για ένα μεταφυσικό (μετά-την φύση) γεγονός; Τι λένε στις προσωπικές τους μαρτυρίες άτομα που έζησαν τον εφιάλτη της «σκιάς» / της «μόρας» και πως το αντιμετώπισαν;

Ο Τζόναθαν Μπράιτ, έχει ερευνήσει διεξοδικά το θέμα της Μόρας. Μιλώντας,αποκαλύπτει τα στοιχεία των ερευνών του και τα συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει.
 
Ποια είναι η γριά Μόρα; 
"Το φαινόμενο της Μόρας είναι γνωστό από την παράδοση περισσότερο. Είναι κάτι συνηθισμένο και παρατηρείται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η Μόρα είναι το φαινόμενο κατά το οποίο κυρίως όταν ήμαστε ξαπλωμένοι και σε χαλάρωση την ώρα του ύπνου ή σε υπναγωγικά στάδια, νοιώθουμε μια επίθεση από κάτι ξένο να μας πλακώνει, να μην μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε και συχνά αυτό συνοδεύεται από οπτασίες από μορφές σκοτεινές, σκιώδεις. Αυτό είναι που έχει μείνει και στην παράδοση να λέμε σαν Μόρα ή Βραχνά. Είναι το αντίστοιχο του σαξονικού nightmare ενώ η μόρα η βαλκανική είναι το nightmare των άγγλων".
 
Ένα πραγματικό φαινόμενο
"Πραγματικό είναι με την έννοια του οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν αληθινό, εγώ θα το ονόμαζα πραγματικό. Η διάκριση του πραγματικού με το αληθινό για μένα είναι λεπτή και δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος αντιλαμβάνεται κάτι με τον Α ή με τον Β τρόπο, όσο με τα αν υπάρχει κάτι πραγματικά που να προκαλεί ένα ερέθισμα ώστε ο άλλος να το αντιληφθεί με κάποιο τρόπο. Η επιστήμη το εξετάζει και το διερευνά σαν φαινόμενο το οποίο μπορεί να προκαλείται από τον οργανισμό. Η παράδοση πάλι έχει τις δικές τις ερμηνείες -ότι πρόκειται για ένα πλάσμα το οποίο έρχεται και επιτίθεται. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Υπάρχουν διάφορες μορφές που παραδοσιακά μπορεί να παίρνει αυτό το φαινόμενο, όπως, η γριά ή ένα μικρό πλάσμα με ένα σκουφί. Τέτοιες καταγραφές έχουνε γίνει από τον Νικόλαο Πολίτη από τις αρχές του 20ου αιώνα, τέλη 19ου αιώνα. Υπάρχουν παραδόσεις και παραδοσιακές ρύσεις που αφορούν αυτό το πράγμα: λένε ότι «με πλάκωσε η Μόρα» ή «έβγαλα το Βραχνά» ".
 
Μόρα - μια συμφωνία σιωπής;
"Εκείνο που περιγράφει ένας άνθρωπος που έχει έρθει σε επαφή με την Μόρα είναι ένα βίωμα του. Συνήθως όμως αποφεύγει να το περιγράψει γιατί φοβάται. Είναι συνήθως κάτι που το καταπνίγει. Δεν είναι πολλές φορές που αυτός που βιώνει κάτι τέτοιο -χωρίς κάποιο έναυσμα- θα βγει να μιλήσει αριστερά και δεξιά. Παρόλα αυτά είναι πάρα πολύς ο κόσμος που το βιώνει. Σε μια στατιστική έρευνα που είχε κάνει ο Χάφορντ πριν από 20 χρόνια, έδειξε ότι τουλάχιστον ένα 15% έχει αντίστοιχα βιώματα έστω και μία φορά στη ζωή του και αυτό είναι το βίωμα που μένει στον άνθρωπο και το οποίο θα περιέγραφε. Το βίωμα είναι αναμφισβήτητο. Δεν είναι ένα παραμυθάκι. Είναι βίωμα".
 
Το βίωμα της Μόρας
"Αυτό που βιώνει κανείς το αντιλαμβάνεται περισσότερο σαν αίσθηση ότι κάτι του επιτίθεται, κάτι τον πλακώνει, κάτι τον δυσκολεύει να αναπνεύσει. Και συχνά αυτό το κάτι το βλέπει κιόλας με πολύ συγκεκριμένες μορφές. Μορφές σκιώδεις που συνήθως θυμίζουν κάποιον σκοτεινό κουκουλοφόρο ή -ανάλογα πως την ερμηνεύει κανείς- σαν γυναικεία μορφή με κουκούλα, μαντίλα ή κάποιος τύπος με καπέλο άλλοτε ημίψηλο άλλοτε σε στυλ καουμπόικο.
Ουσιαστικά τη σιλουέτα βλέπουνε ή και κάποιο πλάσμα που είναι καθισμένο πάνω τους ή τους πιέζει. Είναι μεγάλη συζήτηση το αν αυτό είναι γέννημα του εγκεφάλου τους ή είναι κάτι το οποίο έρχεται πραγματικά πάνω τους εκείνη τη στιγμή. Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάπου ενδιάμεσα. Η εναλλακτική άποψη των ερευνητών είναι ότι πραγματικά αφορά κάποια άλλα πλάσματα τα οποία μπορεί να είναι οντότητες από κάποιες άλλες διαστάσεις, μπορεί να είναι κάποια δαιμονικά πλάσματα.
Από την άλλη πλευρά η άποψη της ψυχιατρικής, ψυχολογίας κάνει λόγο για παραίσθηση ουσιαστικά που προκαλείται για τον Α ή Β λόγο από κάποιον μηχανισμό στον άνθρωπο. Ωστόσο η δική μου έρευνα έχει δείξει ότι υπάρχει ένα ερέθισμα εξωτερικό το οποίο επικοινωνεί και εσωτερικά με τον άνθρωπο και η μορφή που βλέπουμε δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Είναι απλά ένα μέσο που επικοινωνούμε με το περιβάλλον, και έτσι το αντιλαμβανόμαστε¨".
 
Οι άνθρωποι δεν κοιμούνται όταν βλέπουν την Μόρα
"Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε ότι η Μόρα εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους σε απόλυτο σκοτάδι. Υπάρχουν και μαρτυρίες για ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα στάδια. Βλέπουν αντίστοιχες μορφές σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Κατά κανόνα, σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες συμβαίνει την ώρα που είναι προς τα στάδια πριν και μετά από τον βαθύτερο ύπνο δηλαδή σε υπναγωγικό στάδιο το οποίο είναι ένα λεπτό χρονικό σημείο γιατί την ίδια στιγμή υπάρχει και η ζυγαριά μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου που αρχίζει και μετακινείται από τη μία και την άλλη μεριά. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μια στιγμή που μπορεί να ανοίξει μία πύλη μέσα από την οποία μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον άλλο χωροχρόνο, ή μια άλλη διάσταση".


Διαβάστε και εδώ:  Ποια είναι η Μόρα; (Video)


Πηγή: FindTube

ΕΞΙ ΔΥΝΑΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

Όσο σκεπτικιστές και αν μας αρέσει να δηλώνουμε, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι ιστορίες μυστηρίου, εκείνες με τα ανεξήγητα φαινόμενα και τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις, ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία σε όλους μας.Ακόμα και αν δεν πιστεύετε σε φαντάσματα και παραφυσικά φαινόμενα, οι έξι ιστορίες που ακολουθούν είναι ό,τι πρέπει για τις βραδινές συζητήσεις –κατά προτίμηση αν στην παρέα δεν υπάρχουν πιτσιρίκια ή ενήλικες τραυματισμένοι από τα X-Files των 90s.

Η Shanti Deva και η μετεμψύχωση.
Η τετράχρονη Shanti Deva ζούσε με τους γονείς της στο Δελχί της Ινδίας, το 1930. Μια μέρα, η μικρή είπε στους γονείς της ότι κάποτε ζούσε σε ένα μέρος που το έλεγαν Muttra, ήταν μητέρα τριών παιδιών, και το όνομά της ήταν Ludgi. Οι γονείς της στην αρχή δεν έδωσαν σημασία, όταν όμως παρατήρησαν ότι η κόρη τους επιμένει στην ιστορία της, αποφάσισαν να το διερευνήσουν.
Αποδείχτηκε ότι όντως υπήρχε ένα χωριό που λεγόταν Muttra, στο οποίο είχε πριν από λίγα χρόνια πεθάνει μια γυναίκα που την έλεγαν Ludgi. Όταν πήγαν με την κόρη τους εκεί, η τετράχρονη Shanti μιλούσε την τοπική διάλεκτο με τους ντόπιους, αναγνώρισε τον άνδρα και τα τρία παιδιά της, και μάλιστα μίλησε για εικοσιτέσσερα διαφορετικά γεγονότα τα οποία ταίριαζαν σε επιβεβαιωμένα περιστατικά από τη ζωή της Ludgi.

Η Γέφυρα Overtoun.
Η τοξωτή γέφυρα Overtoun κτίστηκε το 1859, κοντά στο Milton της επαρχίας Dumbarton στη Σκωτία. Είναι γνωστή στην περιοχή ως η μυστηριώδης γέφυρα από την οποία ένας ανεξήγητα μεγάλος αριθμός σκυλιών έχει πηδήξει ξαφνικά στο κενό, πέφτοντας από ύψος 15 μέτρων.
Τα πρώτα περιστατικά καταγράφηκαν την δεκαετία του ’50, ενώ το ακόμη πιο ανατριχιαστικό είναι ότι τα ελάχιστα σκυλιά που δεν σκοτώθηκαν από την πτώση, επέστρεψαν στο σημείο απ’ όπου έπεσαν την πρώτη φορά και ξαναπήδηξαν. Σχεδόν όλα τα σκυλιά, μάλιστα, πήδηξαν από το ίδιο ακριβώς σημείο, και από την ίδια πλευρά της γέφυρας.
Το 1994, ένας κάτοικος της περιοχής έριξε τον νεογέννητο γιο του από την γέφυρα, ισχυριζόμενος πως ήταν ο Αντίχριστος, και εν συνεχεία ο ίδιος αυτοκτόνησε πέφτοντας από εκεί. Κάτοικοι της περιοχής πιστεύουν ότι η γέφυρα είναι στοιχειωμένη.

Ο James Worson τρέχει στο δάσος.
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1873 ο James Worson έβαλε στοίχημα με δυο φίλους του, τον Hammerson Burns και τον Barham Wise, ότι θα μπορούσε να τρέξει σε συγκεκριμένο χρόνο τα 32 χιλιόμετρα από το Leamington στο Coventry. Οι δύο φίλοι ακολουθούσαν ακριβώς πίσω του, με μια ιππήλατη άμαξα: Δεν τον έχασαν ποτέ από το οπτικό τους πεδίο, ενώ σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, ο Worson γυρνούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τους μιλούσε.
Σε κάποια στιγμή, και ενώ έτρεχε στη μέση του δρόμου, φάνηκε να σκοντάφτει και να πέφτει προς τα μπροστά. Η κραυγή του εκείνη την στιγμή ήταν «ό,τι τρομακτικότερο είχαν ακούσει ποτέ» σύμφωνα με τη μετέπειτα περιγραφή του Wise.
Αντί, όμως, να πέσει στο έδαφος, όπως φαινόταν ότι θα συνέβαινε, ο Worson απλώς εξαφανίστηκε, πριν προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος. Τα αποτυπώματα των παπουτσιών του στο χωμάτινο μονοπάτι, τα οποία οι δύο φίλοι φωτογράφησαν, ακολουθούσαν μια κανονική πορεία, μέχρι το σημείο που φαινόταν ότι ο δρομέας σκόνταψε.
Μετά από εκεί, δεν υπήρχε τίποτα. Οι ντόπιοι ερεύνησαν την περιοχή, αναζητώντας τον James, και σύμφωνα με τις περιγραφές τα κυνηγόσκυλα που χρησιμοποιήθηκαν στις έρευνες έδειχναν μια μυστήρια αλλά πεισματική άρνηση να πλησιάσουν το σημείο στο οποίο εκείνος εξαφανίστηκε. Κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ.

Τα ίχνη του διαβόλου.
Τη νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855 στο Devon της Βρετανίας, μετά από ασθενή χιονόπτωση, μια σειρά από ίχνη που έμοιαζαν με οπλές, πλάτους περίπου 4 εκατοστών και με απόσταση 20 εκατοστών μεταξύ τους, εμφανίστηκαν στο χιόνι.
Το παράξενο ήταν ότι τα ίχνη διένυαν μια απόσταση 160 χιλιομέτρων, και για το μεγαλύτερο μέρος της πορείας τους κινούνταν μόνο σε ευθεία: Σπίτια, ποτάμια, θημωνιές με άχυρα και άλλα εμπόδια έμοιαζαν να έχουν «περαστεί» από πάνω, και τα ίχνη εμφανίζονταν ακόμα και στις χιονισμένες στέγες των σπιτιών και σε ψηλούς τοίχους που βρίσκονταν στην πορεία τους.
Μυστηριωδώς, τα ίχνη έμοιαζαν σε σημεία να οδηγούν σε, αλλά και να εξέρχονται από, σωλήνες νερού και αποχετεύσεων διαμέτρου μικρότερης των 10 εκατοστών. Πρόσφατα, τη νύχτα της 12ης Μαρτίου του 2009, ίχνη που έμοιαζαν πολύ με εκείνα του 1855, βρέθηκαν ξανά στο Devon.

H Felicia Felix-Mentor έγινε ζόμπι (;).
Η Felicia Felix-Mentor πέθανε στην Αϊτή το 1907, από μια ξαφνική και καλπάζουσα ασθένεια την οποία η τοπική παράδοση θέλει να μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Το 1936, μια γυναίκα (γυμνή ή με κουρελιασμένα ρούχα, αναλόγως ποια από τις δύο εκδοχές της ιστορίας θα πιστέψουμε) βρέθηκε να τριγυρνά στους δρόμους της Αϊτής, κατευθυνόμενη προς μια φάρμα η οποία ισχυριζόταν πως ανήκε στον πατέρα της. Οι ιδιοκτήτες αναγνώρισαν την γυναίκα, ως την Felicia Felix-Mentor, που χρόνια θεωρούταν νεκρή, ταυτοποίηση την οποία επιβεβαίωσε και ο σύζυγός της.
Λόγω της κατάστασής της, που φαινόταν ανησυχητική, η Felicia εισήχθη σε νοσοκομείο. Ένας από τους γιατρούς που την εξέτασε, περιέγραψε ότι «ανά τακτά χρονικά διαστήματα ξεσπούσε σε ανεξήγητα γέλια, ενώ μιλούσε για τον εαυτό της εναλλάξ στο πρώτο και το τρίτο πρόσωπο, χωρίς συγκεκριμένο διαχωρισμό. Είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου, και δεν εκδήλωνε κανέναν ενδιαφέρον για τον υλικό κόσμο γύρω της».

Το πλοίο Ourang Medan.
Τον Φεβρουάριο του 1948, πολλά πλοία κοντά στην Ινδονησία άκουσαν στους ασυρμάτους τα σήματα κινδύνου που εξέπεμπε το ολλανδικό φορτηγό πλοίο Ourang Medan. Το ανατριχιαστικό μήνυμα έλεγε «όλοι οι αξιωματικοί, περιλαμβανομένου του καπετάνιου, είναι νεκροί στη γέφυρα. Πιθανώς όλο το πλήρωμα νεκρό». Το μήνυμα ακολουθούσε ένας κώδικας Μορς που δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφηθεί. Κατέληγε, δε, σε άλλη μία λέξη: «πεθαίνω».
Τα σωστικά συνεργεία που έφτασαν στο πλοίο βρήκαν όλο το πλήρωμα και τους αξιωματικούς του Ourang Medan νεκρούς, με τα μάτια ανοιχτά, τα πρόσωπα στραμμένα προς τον ήλιο, τα χέρια απλωμένα προς τα έξω και τον τρόμο σχηματισμένο στην έκφραση του προσώπου τους.
Ακόμα και ο σκύλος του πλοίου βρέθηκε νεκρός. Το αρχικό σενάριο ήταν να ρυμουλκήσουν το πλοίο πίσω στο λιμάνι, αλλά πριν προλάβουν να ξεκινήσουν, καπνός άρχισε να βγαίνει από το κήτος του πλοίου. Οι διασώστες έφυγαν από το Ourang Medan, λίγο πριν το πλοίο εκραγεί και βυθιστεί. Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι ακριβώς συνέβη επάνω στο Ourang Medan.


Πηγή: Ανεξήγητα Φαινόμενα

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΤΙ ΣΤΟ AMITYVILLE

Πρόκειται για μια από τις διασημότερες υποθέσεις στοιχειωμένων σπιτιών στον κόσμο, η οποία “βοηθήθηκε” τόσο από το βιβλίο του 1977 που τη διαπραγματευόταν όσο και από την πολύ καλή ταινία που την έκανε γνωστή στο ευρύτερο κοινό.  


O μύθος του είναι σχεδόν κλασικός.

Το Δεκέμβρη του 1975 μια οικογένεια, οι Lutz, μετακόμισαν σε νέο σπίτι, στο Amityville του Long Island, μαζί με τα τρία παιδιά τους (από τον πρώτο γάμο της κ. Lutz) και το σκύλο τους. Το σπίτι το είχαν διαλέξει αφενός γιατί ήταν σε όμορφη τοποθεσία, ήταν μεγάλο και άνετο και, το κυριότερο, πωλούνταν σε πολύ χαμηλή τιμή. Ο μεσίτης είχε εξηγήσει στο ζευγάρι ότι η εξευτελιστική τιμή του σπιτιού είχε καθοριστεί διότι κανείς δεν ήθελε να το αγοράσει επειδή δεκατρείς μήνες νωρίτερα ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του, Ronald DeFeo, είχε σκοτώσει έξι μέλη της οικογένειάς του. Μάλιστα, αρκετά από τα έπιπλα της οικογένειας συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή πώλησης κάνοντας το όλο θέμα πιο ανατριχιαστικό αλλά ταυτόχρονα και μεγαλύτερη ακόμα προσφορά για τον υποψήφιο αγοραστή. Οι Lutz δήλωσαν ότι δεν είχαν πρόβλημα με την ιστορία του σπιτιού και το αγόρασαν, προφανώς προς μεγάλη ανακούφιση του μεσίτη.

Τα προβλήματα αρχίζουν.
Όσο οι Lutz μετακόμιζαν, ένας φίλος του George Lutz έμαθε το έγκλημα που είχε διαδραματιστεί περίπου ένα χρόνο νωρίτερα και τελικά τον έπεισε να φέρει ιερέα για να ευλογήσει το σπίτι. Πράγματι, ένας ιερέας επισκέφτηκε το σπίτι και το ευλόγησε αλλά όταν βρέθηκε σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο, το υπνοδωμάτιο δύο από τα νεκρά παιδιά, μια ανδρική φωνή από το υπερπέραν τον διέταξε να φύγει. Μια άλλη πληροφορία θέλει τον ιερέα να δέχεται ένα ισχυρό ράπισμα από αόρατο χέρι. Ο ίδιος πάντως έφυγε από το σπίτι και τηλεφώνησε αργότερα στον George Lutz και τον προέτρεψε να εγκαταλείψει το σπίτι.

Λίγο καιρό αργότερα ξεκίνησαν τα προβλήματα με τρομερούς εφιάλτες της κυρίας Lutz, οι οποία έβλεπε τις δολοφονίες, τη σειρά και τον τρόπο με τον οποίο συνέβησαν. Κάποια βράδια η ίδια αισθανόταν κάποιον, όχι το σύζυγό της, να την αγκαλιάζει ερωτικά. Η ίδια άλλωστε υποτίθεται ότι ανακάλυψε ένα κρυφό δωμάτιο, βαμμένο κόκκινο, το οποίο δεν υπήρχε στα σχέδια του σπιτιού και που ο σκύλος τους φοβόταν ιδιαίτερα.

Τα παιδιά τους επίσης βασανίζονταν από εφιάλτες ενώ η μικρή τους κόρη, ηλικίας 5 ετών, απέκτησε ένα φανταστικό φίλο, με τη μορφή γουρουνιού με κόκκινα μάτια. Συχνά όλοι τους άκουγαν θορύβους, ένιωθαν ψυχρά ρεύματα αέρα, το σπίτι πολιορκούνταν από έντομα, ένας μεγάλος σταυρός που είχαν στον τοίχο γύρισε ανάποδα και άρχισε να μυρίζει άσχημα, βρήκαν ίχνη στο χιόνι σαν από γιγάντιο γουρούνι και άλλα πολλά.

Τα χειρότερα, όμως, αναφέρονται στον κύριο Lutz, ο οποίος ξυπνούσε συνέχεια στις 3.15 κάθε νύχτα, ώρα που αργότερα έμαθαν ότι είχαν περίπου συμβεί οι δολοφονίες, έβγαινε έξω και πήγαινε σε μια αποθήκη για βάρκες. Επίσης άκουγε την πόρτα να χτυπάει δυνατά και η συμπεριφορά του υποτίθεται ότι άρχισε να αλλάζει και να γίνεται ίδια με του δολοφόνου. Αργότερα αναφέρθηκαν ισχυρότερα φαινόμενα, όπως μετεώριση της συζύγου από μια αόρατη δύναμη, καταστροφή στις κλειδαριές, στα παράθυρα και σε άλλα σημεία, εμφάνιση μιας δαιμονικής μορφής στο τζάκι και έξοδος ενός πρασινωπού υγρού από το ίδιο το σπίτι. Το αποτέλεσμα; Ακριβώς μετά από 28 ημέρες οι Lutz έφυγαν τρομοκρατημένοι και το σπίτι πωλήθηκε σε άλλους ιδιοκτήτες, οι οποίοι δεν ανέφεραν κανένα παρόμοιο φαινόμενο.

Τι συμβαίνει με τους Lutz;
Η ιστορία των Lutz πήρε μεγάλη δημοσιότητα το 1977 με τη δημοσίευση του βιβλίου “Ο τρόμος του Amityville” του Jay Anson, το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε και στο σινεμά, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Πολλές εκπομπές μεταφυσικής θεματολογίας και ερευνητές του υπερφυσικού ασχολήθηκαν με αυτή την ιστορία και άσκησαν έντονη κριτική στους ισχυρισμούς της οικογένειας. Ο ιερέας, καταρχήν, έπεσε σε αντιφάσεις κατά τις διηγήσεις του. Το περίφημο κόκκινο δωμάτιο δεν βρέθηκε ποτέ αλλά ούτε και διαπιστώθηκαν οι φθορές στο σπίτι που είχε διηγηθεί η οικογένεια.
Το 1977 η οικογένεια κατέθεσε μήνυση εναντίον προσώπων και μέσων μαζικής ενημέρωσης με το αιτιολογικό της δυσφήμισης και της παραβίασης της ιδιωτικότητας. Δεν κέρδισαν τη δίκη αλλά ζήτησαν και πέρασαν με επιτυχία και οι δύο τη δοκιμασία του “τεστ αλήθειας” και δήλωσαν ότι πολλά από τα γεγονότα που παρουσίαζε το βιβλίο ήταν αληθινά αλλά κάποια άλλα παραποιημένα, πιθανώς για λόγους εμπορικότητας. Τόνισαν όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος της μαρτυρίας τους ήταν αληθινό και δεν φαίνεται να επιδίωξαν ιδιαίτερα τη δημοσιότητα.

Φαίνεται ότι στις περιπτώσεις που μια παράδοξη εμπειρία ακολουθείται από τη δημοσίευση ενός βιβλίου ή τη δημιουργία ταινίας, ιδιαίτερα όταν και τα δύο είναι επιτυχημένα και πόσω μάλλον όταν διαφημίζονται ότι βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, η παραποίηση είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Ο ερευνητής δεν πρέπει να βασίζεται στα δεδομένα βιβλίου ή ταινίας αλλά πρέπει να εξασφαλίζει την προσωπική μαρτυρία και κατόπιν να την ερευνά. Αλλά και πάλι με το μεταφυσικό τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι πηγαίνοντας σε ένα στοιχειωμένο σπίτι θα δει μπροστά του οφθαλμοφανώς μια σειρά από φαντάσματα να παρελάζουν και να του κάνουν “μπου”. Στην πραγματικότητα αυτό δεν πρόκειται να συμβεί και ούτε πρόκειται ένας δεύτερος μάρτυρας να επαληθεύσει το φάντασμα που βλέπει ο πρώτος ή το δαίμονα στο τζάκι ή τις καταστροφές στο σπίτι. Τα φαινόμενα αυτά, στις περισσότερες αν και όχι σε όλες των περιπτώσεων, δεν συμβαίνουν στο πυκνό φυσικό πεδίο αλλά είναι αιθερικά ή, συχνότερα ακόμα, αστρικά φαινόμενα. Ο ίδιος ο μάρτυρας, μάλιστα, αμέσως μετά αναρωτιέται αν όλα όσα έζησε ήταν αλήθεια. Είναι μια ενστικτώδης ψυχολογική αντίδραση, μια άρνηση για λόγους προστασίας της ψυχικής ισορροπίας που λειτουργεί σε όλους μας και σε διάφορες περιστάσεις – όχι αποκλειστικά σε μεταφυσικά φαινόμενα.

Φωτογραφικό κολάζ από το σπίτι στο Amityville

Το ερώτημα, λοιπόν, εάν όλα όσα βίωσε η οικογένεια και άλλες οικογένειες και μεμονωμένα άτομα είναι “αληθινά” είναι υποκειμενικό και όχι επαληθεύσιμο. Υπάρχει μεγάλη σχετικότητα, άλλωστε, ως προς το τι είναι “αληθινό” και τι όχι. Οι περισσότεροι από εμάς θα σπεύδαμε να ισχυριστούμε ότι “αληθινό” είναι ότι βλέπουμε, ότι μπορούμε να επαληθεύσουμε και ότι μπορούμε να επαναλάβουμε, μέσω πειράματος. Αυτή η τελευταία είναι βασική θέση της επιστήμης.

Οι σχιζοφρενείς ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, που για εμάς δεν υπάρχει αλλά για εκείνους είναι υπαρκτός και αλληλεπιδρά μαζί τους. Ποιός από τους δύο έχει δίκιο; Ποιός “βλέπει” καλύτερα και σωστότερα; Και, ίσως, τι σημασία έχει ποιός έχει δίκιο, τη στιγμή που για εκείνους, για τον καθένα από εμάς, αυτό που βιώνει είναι αληθινό;

Δε νομίζω ότι οι Lutz ψεύδονταν. Βίωσαν κάτι, ένιωσαν ότι όλο εκείνο ήταν αληθινό. Δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, ώστε να το αποδώσουμε σε θρησκοληψία. Δε ασχολούνταν με μεταφυσικά φαινόμενα και ενδεχομένως να μην τα πίστευαν, εφόσον δέχτηκαν να αγοράσουν ένα σπίτι με μια τόσο τρομακτική ιστορία (αναφέρομαι αποκλειστικά στο γεγονός της δολοφονίας 6 ανθρώπων εκεί μέσα και όχι στο φημολογούμενο μεταφυσικό τμήμα της ιστορίας). Δεν φαίνεται να επιδίωξαν ιδιαίτερα τη δημοσιότητα και τα φαινόμενα αυτά δεν επαναλήφθηκαν στο επόμενο ή στα επόμενα καταλύματά τους.

Σχιζοφρενείς; Ίσως αλλά ποτέ ξανά δεν ανέφεραν κάτι παρόμοιο.

Ψυχολογικά ασταθείς και άρρωστοι; Ισως αλλά η ζωή τους μετά ήταν καλή και “αθόρυβη”. Ήταν όλο αυτό ενός είδους “ψυχολογική εκπόλωση”, ένα ξέσπασμα άλλων, βαθύτερων, ψυχολογικών αιτίων που εκδηλώθηκε με αυτό τον τρόπο; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Αλλά ίσως αυτό το τελευταίο να είναι το “ζουμί” όλων αυτών των ιστοριών…για σκεφτείτε το…



Πηγή: Ανεξήγητα Φαινόμενα

ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΗΧΟΣ!

Αυτός είναι ο ήχος που βγήκε τελικά μετά από μια ηχογράφηση που έκανα με ένα απλό μικρόφωνο στο σπίτι μου. Σύνδεσα το μικρόφωνο στον υπολογιστή μου, πάτησα "rec" και άρχισα να μιλάω, όταν όμως στο τέλος έβαλα να ακούσω τι έγραψα άκουσα αυτόν τον ήχο. Δεν ξέρω αν είναι κάτι, δεν είμαι ειδικός, μπορεί και να μην είναι τίποτα, εμένα όμως όταν το ακούω με ανατριχιάζει!

Δεν έχω προγράμματα πέρα από αυτά που έχουν όλοι. Την ηχογράφηση την έκανα από το πρόγραμμα του Nero. Δεν έχω τις γνώσεις ούτε ξέρω τρόπους να φτιάχνω περίεργα με σκοπό να τα παρουσιάσω ως "μυστήρια".

Αυτό το αναφέρω για ευνόητους λόγους!

ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

Η ιστορία που θα αναφέρω είναι 100% αληθινή και αυτό το ξέρω γιατί έχει να κάνει με μένα. Είναι μία περίοδος της ζωής μου πολύ δύσκολη και φυσικά όταν την θυμάμαι ταράζομαιΝ

Κάποια στιγμή είχα την ανάγκη να ασχοληθώ παραπάνω με το Θεό, να διαβάσω να ενημερωθώ να ανακαλύψω όσα περισσότερα μπορούσα για εκείνον. Δεν εννοώ φυσικά για το αν υπάρχει ή όχι γιατί τέτοιες ανάγκες δεν έχω, ξέρω οτι υπάρχει ΤΟ ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ! Ήθελα να μάθω για την ζωή του Χριστού στη γη, να δώσω εξήγηση σε αυτά που έκανε κι έλεγε, να μάθω τι θέλει από μας πως πρέπει να ζούμε την ζωή μας...
Αυτό το ένιωσα όταν έβλεπα οτι οι προσευχές μου ακουγόντουσαν και αυτά που του ζητούσα μου τα πρόσφερε σε τέτοιο βαθμό που ο ίδιος να μου έλεγε πλέον οτι δεν υπάρχει και είναι όλα ένα ψέμα, δεν θα τον πίστευα!

Άρχισα λοιπόν να διαβάζω την Καινή Διαθήκη και παρακολουθώ ιστορίες με θέμα το Θεό, να τον έχω γενικότερα στη ζωή μου όπως την οικογένειά μου, του μιλούσα αστειευόμουν μαζί του πχ κοιτούσα ψηλά κι έλεγα "hello Θεέ μου, μη κάνεις οτι δεν μ'ακούς" και διάφορα άλλα τέτοια. Του μιλούσα γι'αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου και μετάνιωσα του ζητούσα συγνώμη όταν έκανα λάθη, τον ευχαριστούσα γι'αυτά που μου έδωσε... γενικά τον ήθελα στη ζωή μου όλες τις ώρες!
Έτσι λοιπόν κατάλαβα στην πορεία οτι αυτό δεν αρέσει σε κάποιον και άρχισαν να συμβαίνουν πράγματα που δεν φαντάστηκα ποτέ!

Ένα βράδυ λοιπόν πέφτω στο κρεβάτι να κοιμηθώ και μέσα στο σκοτάδι πριν κοιμηθώ άρχισα να ακούω φωνές λες και είχε μαζευτεί κόσμος κάτω από το σπίτι μου. Ξαφνικά σταματάνε όλες αυτές οι φωνές και ακούω μια γυναίκα να μιλάει αγγλικά (δεν έβγαλα νόημα τι μπορεί να έλεγε) τότε σηκώθηκα άναψα το φως και αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό, δεν έδωσα σημασία, σκέφτηκα οτι μου φάνηκε, οτι ήταν ιδέα μου. Ξάπλωσα και κοιμήθηκα. Το επόμενο βράδυ τα ίδια, μόλις ξάπλωνα πριν κοιμηθώ, ξαφνικά φωνές αλλά όχι όπως την πρώτη φορά που ήταν απλά ομιλίες, αυτή την φορά ήταν κραυγές, λες και κάποιος ερχόταν δίπλα στο αυτί μου και ούρλιαζε! Αυτό γινόταν κάθε βράδυ όλο και πιο έντονα. Άρχισα να ανησυχώ, τρόμαζα στην ιδέα οτι μπορεί και να χρειαστώ εξορκιστή γιατί δεν κρύβω οτι μου πέρασε απ'το μυαλό!
Αυτό συνέχισε να συμβαίνει κάθε βράδυ, μόλις ξάπλωνα κι έσβηνα το φως, σαν να πετούσε κάτι από πάνω μου και ούρλιαζε μέσα στα αυτιά μου. Κραυγές πόνου, όπως τις συγκρατούσα και τις θυμόμουν μετά, ήταν σαν να άκουγα να ουρλιάζουν από πόνο χαμένες ψυχές, έτσι το ερμήνευα εγώ. Ήταν πολύ πονεμένες κραυγές, έδειχναν να πονάνε πάρα πολύ τόσο που τρόμαζα. Ένα βράδυ όμως έγινε κάτι πιο δυνατό, αυτό πραγματικά με τρόμαξε πολύ. Όπως είμαι ξαπλωμένος ξαφνικά νιώθω ένα γρήγορο χτύπημα στο πόδι, αμέσως πετάγομαι απ'το κρεβάτι, νομίζοντας ότι κάποιος από την οικογένειά μου έχει κρυφτεί και μου κάνει πλάκα, ανάβω το φως και δεν είναι κανείς, κοιτάζω κάτω απ'το κρεβάτι, τίποτα. Έχω παγώσει, και εκείνη την στιγμή αφού σκεφτόμουν ότι έχω αρχίσει να τα χάνω, νιώθω μούδιασμα στο πόδι μου ακριβώς εκεί που ένιωσα το χτύπημα! Αυτό ήταν έχω αφήσει το φως ανοιχτό και απλά περιμένω να ξημερώσει, δεν μπορούσα με τίποτα να μείνω στο σκοτάδι μετά από αυτό.
Το αποκορύφωμα που εκεί ξέσπασα ήταν αμέσως το επόμενο βράδυ. Μόλις σβήνω το φως και ξαπλώνω κάτι σαν παράσιτα μέσα στο μυαλό μου, δεν αντιδρώ, μένω ξαπλωμένος με σβηστό το φως, μέχρι την στιγμή που μια άγρια και βαριά φωνή σαν τέρας ακούγεται δίπλα στο αυτί μου να βρίζει θυμωμένος το Θεό λέγοντας "γαμ... το Θεό σου" (δεν θέλω να γράψω ολόκληρη την βρισιά γιατί και στη σκέψη μόνο νιώθω άσχημα). Αυτό που άκουσα με έκανε να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει, σηκώθηκα και άρχισα να παρακαλάω κλαίγοντας το Θεό να το σταματήσει όλο αυτό, να μην το επιτρέψει άλλο.
Από το επόμενο βράδυ και μέχρι σήμερα δεν είχα ξανά τέτοιου είδους ενοχλήσεις!
Έπειτα αρχίζω να μαθαίνω πως όταν ασχολείσαι με το Θεό δεν αρέσει στην άλλη πλευρά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σε αποσπάσει και να σε απομακρύνει!
Όσοι έχετε παρόμοιες εμπειρίες μη το βάζετε κάτω, μη του κάνετε την χάρη να σας νικήσει, συνεχίστε ο Θεός ξέρει μέχρι που αντέχετε και θα επέμβει για να σας προστατέψει!

Λίγοι πίστεψαν την ιστορία από αυτούς που μίλησα αλλά δεν πειράζει, ξέρω οτι κι εδώ σε κάποιους θα φανώ φαντασμένος, τρελός, δήθεν για τις εντυπώσεις κτλ. εγώ όμως ξέρω πως ήταν και εύχομαι σε κανέναν να μη συμβεί, ούτε έτσι απλά για να πιστέψει!!!

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΣΤΟ ΛΕΩΝΙΔΙΟ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Επισκέπτομαι τακτίκα εδώ και 10 χρόνια ένα χωριό έξω απο το Λεωνίδιο Αρκαδιάς φιλοξενούμενος κάποιων παιδίκων φίλων.


Πρόσφατα αποφάσισα να ψάξω για αγορά σπιτιού εκεί καθότι μεγάλωσα, παντρεύτηκα και έχω και παιδιά.

Ρωτώντας και ψάχνοντας βρήκα με τη γυναίκα μου ένα σπίτι  με μέγαλο οικόπεδο στο τέλος του χωριού, κυριολεκτίκα το τελευταίο σπίτι. Ενώ μας άρεσε πολύ κάποια παράξενα που συνέβησαν μας έβαλαν σε σκέψεις. Μάθαμε πως εκεί έμενε μία γυναίκα μόνη της που δεν έκανε παιδιά, ο άντρας της όταν παντρεύτηκαν την πήγε με το ζόρι εκει να μείνει, αύτη έκλεγε... Εμεινε έγκυος αλλά απέβαλε και δεν κατάφερε να μείνει εγκυός ξανά. Οταν πέθανε ο άντρας της έζησε πάλι μόνη της μέχρι που αρώστησε και τα ανίψια της την έκλεισαν στο γηροκομείο του Λεωνιδίου οπού και πέθανε 2-3 χρόνια μετά, από τότε το σπίτι είναι ακατοίκητο. Όταν πήγαμε να ζητήσουμε πληροφορίες για το σπίτι μας είπαν πως η κοπέλα που το πούλαγε είχε φύγει στον Καναδά και έμενε στο χωριό ο αδερφός της, πήγαμε να τον βρούμε του είπαμε πως ενδιαφερόμαστε για το οικόπεδο και φύγαμε. Το σπίτι μας άρεσε πολύ, όμως το βράδυ είπα στη γυναίκα μου πως θα πάω μιά βολτά με τους φίλους μου προς τα εκεί για να δω αν με φοβίζει η τόση ερημιά, προχωρόντας προς τα εκεί παρατήρησα ένα φως έξω απο το οικόπεδο από ένα καντηλάκι, όταν έφτασα άφησα μέσα μία εικονίτσα της Παναγιάς της Έλλωνας (να πάτε) και εύχηθηκα αν είναι να αγοράσουμε το σπίτι για καλό να μας βοηθήσει, αν όχι να μας διώξει.

Την επόμενη μέρα όλα αλάξανε, η γυναίκα μου εκεί που ήταν ενθουσιασμένη αρχισέ να μου μιλάει με περισότερη θέρμη για τα άλλα οικόπεδα και όταν κάποια στιγμή είπαμε σε ένα γνωστό να  πεί στον άδερφο αυτής που το πούλαγε αν γινόταν να μας δώσει το κλείδι να το δούμε και μέσα αφού μας άρεσε και θέλαμε να το πάρουμε, είπανε πως το κλείδι το είχε πάρει ένας που το είχε νοικιάσει για ένα διάστημα και δεν το επέστρεψε, εμείς όμως μάθαμε από άλλο κάτοικο του χωριού πως το κλείδι το είχαν, πράγμα που το αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Παρεπιπτόντως αυτοί οι άνθρωποι δε κυκλοφορούν καθόλου στο χώριο και δε ξέρει κανείς κάτι για αυτούς αν και είναι μόνιμοι κάτοικοι. Παρατηρήσαμε τότε πως σε αντίθεση με άλλα σπίτια που πωλούνται στην περιοχή αυτό είχε όλα τα παντζούρια ανοικτά αλλά όλες τις κουρτίνες τραβηγμένες για να μη βλέπεις αλλά να σε βλέπουν. Ακριβώς δίπλα απο αυτό το σπίτι μένουν δύο αδερφές πάλι χωρίς παιδιά που πάλι δεν τις βλέπει ποτέ κανείς, είναι μουγγές απο μικρή ηλικία, υπολογίζω περίπου από τα 4-5 χρόνια τους, όταν περίπου πρέπει να πήγε και η γυναίκα που έμενε εκει στο σπίτι που θέλαμε να αγοράσουμε. Οτάν ρώτησα γιατί είναι μουγγές μου είπαν οι χωριανοί πως έτσι γεννήθηκαν αλλά αυτό δεν έστεκε γιατί όταν τις είδαμε δε μοιάζανε καθόλου και η μία έδειχνε 2-3 χρόνια μεγαλύτερη. Η μικρότερη ήταν μία πολύ γλυκιά ηλικιωμένη γυναίκα με καθαρά χαρακτηριστικά που δεν άρθρωνε λέξη και η μεγαλύτερη ήταν πιο τραχυά στην όψη, πιο σκεπτική και απόμακρη, με τη δυνατότητα όμως να μπορεί να πει μιά δυό συλλαβές. Μας είδαν και μας προσκάλεσαν στο σπίτι τους, όταν μπήκαμε κάτσαμε σε ένα μικρό δωματιάκι που είχε μια πόρτα που οδηγούσε σε 2-3 άλλα δωμάτια προς τα κάτω τα οποία όταν κοιτάξαμε αυτές έδειξαν να αναστατώνονται και η μία έστειλε την άλλη κάτω. Από αυτά που μας κεράσανε η κόρη μου δεν έφαγε τίποτα, η γυναίκα μου λίγο και εγώ όλα! Ύστερα μας ανεβάσανε στο πάνω κυρίως σπίτι και μας έδειξαν τις φωτογραφίες, στην πατρική φωτογραφία ο άντρας φενόταν πολύ καθαρά ενώ η γυναίκα πολύ θολά, υπήρχε μιά φωτογραφία των κοριτσιών αυτών σε μικρή ηλικία στην οποία σαν κάτι η μία να φοβόταν, την ίδια αίσθηση σου έδινε και η πιο ηλικιωμένη, σαν κάτι να κρύβαν ή σαν κάτι να είχαν δει. Σε αντίθεση με το κάτω σπίτι το πάνω ήταν πολύ συγιρισμένο, σαν να μη πείραζε ποτέ κανείς τίποτα. Το σπίτι ήταν γεμάτο από εικόνες θρησκευτικές.

Ύστερα φύγαμε και πήγαμε ξανά στο σπίτι που μας ενδιέφερε για να βγάλουμε φωτογραφίες και φύγαμε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτό ήταν το μοναδικό σπίτι που μας άρεσε τόσο πολύ και τα άλλα τα είχαμε απορίψει. Όμως η γυναίκα μου από εκείνη τη στιγμή άρχισε να μου μιλάει για τα σπίτια που είχαμε απορίψει, όταν τη ρώτησα πως αισθάνθηκε στο σπίτι με τις μουγγές μου είπε πως ένοιωσε ένα φόβο, ποιό πόλυ για την κόρη μου και για τον γιό που περιμένουμε (είναι 8 μηνών έγκυος) και για τις μουγγές πως κάποια σχέση είχαν με τη γυναίκα που έμενε στο οικόπεδο που μας ενδιέφερε, πως μουγγές δεν γενηθήκανε αλλά κάτι τις έκανε. Της είπα τότε για την εικόνα που άφησα και πως κάτι μου έλεγε να μη το πάρω, κάτι σχετικό με τη μοίρα της γυναίκας που έμενε εκει, σαν να μην είχε ησυχάσει, πως φοβήθηκα και εγώ για τα παιδιά μας όταν ήμασταν στο σπίτι με αύτες. Πριν φύγουμε καταφέρα να βγάλω μιά φωτογραφία απο μία τρύπα προς το εσωτερικό του σπιτιού, έδειχνε καθαρά το ένα δωμάτιο και σκοτεινή μία πορτα που οδηγούσε στο κυρίως σπιτι. Υποψιασμένος ζούμαρα πολύ και εστίασα στη σκοτείνη πόρτα, είδα τότε καθαρά δύο πρόσωπα, σαν φαντάσματα να μας κοιτάζουν, ένας άντρας και μία γυναίκα, η γυναίκα φαινόταν θολή και στεναχωρημένη-τρομοκρατημένη, ο άντρας καθαρά πολύ, όπως στη φωτογραφία που είδαμε στις μουγγές. Το τι έχει συμβεί σε αυτό το σπίτι δεν ξέρω, το τι έχει συμβεί στις μουγγές δεν ξέρω, το γιατί τα ανίψια τους είναι τοσο σκοτεινοί σαν χαρακτηρες ούτε αυτό το ξέρω. Ξέρω πως σε αύτο το σπίτι μένουν φυλακισμένες οι ψυχές των ανθρώπων που πέθαναν εκεί, πως οι μουγγές έχασαν τη φωνή τους όταν είδαν κάτι και πως θέλουν οι ψυχές ή να τις ελευθερώσουμε ή να σεβαστούμε το γεγόνος οτι μένουν εκεί ή να μπούμε και να παρούμε τη μοίρα τους ωστέ να ελευθερωθούν. Την φωτογραφία την είδε η γυναίκα μου και συμφωνεί μαζί μου πως υπάρχουν αυτά τα δύο πρόσωπα εκεί. Στέλνω την φωτογραφία σε όποιον μπορεί να με βοηθήσει να βγάλω μιά άκρη και να μου πει τη γνώμη του. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω, στο χωριό αυτό πάω 3-4 φορές το χρόνο και γύρισα προχτές.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΣΙΣΟΓΛΟΥ


Πηγή: toysisoleo.pblogs.gr

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ANNELIESE MICHEL [Emily Rose]

Από τη γέννησή της 21 Σεπτεμβρίου το 1952, η Anneliese Michel είχε μια κανονική νεανική ζωή. Χωρίς προειδοποίηση, η ζωή της άλλαξε σε μια μέρα το 1968 όταν η ίδια άρχισε να τρέμει και ήταν ανίκανη να ελέγξει το σώμα της. Δεν μπορούσε να καλέσει τους γονείς της, Josef και Anna, η οποιαδήποτε από της 3 αδελφές της. Ένας νευρολόγος από την ψυχιατρική κλινική Wurzburg διέγνωσε "Grand Mal" επιληψία. Εξαιτίας της δύναμης που είχαν αυτές οι επιληπτικές κρίσεις και η κατάθλιψη που απήλθε, η Anneliese μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο για ιατρική φροντίδα και περίθαλψη.

Αργά η γρήγορα αφότου η επιθέσεις άρχισαν η Anneliese άρχισε να βλέπει δαιμονικές γκριμάτσες
κατά της διάρκεια της καθημερινής της προσευχής. Ήταν τέλη του 1970, και καθώς τα άλλα νέα παιδιά απολάμβαναν την εποχή της ειρήνης και ελευθερίας, η Anneliese πάλευε με την έμμονη ιδέα της ότι ήταν δαιμονισμένη.
Φαίνεται πως δεν υπήρχε άλλη εξήγηση για της δαιμονικές γκριμάτσες κατά τη διάρκεια των προσευχών της. Αργότερα ακολούθησαν διάφορες φωνές που έλεγαν, Η Anneliese θα "σαπίσει στην κόλαση". Ανέφερε τους "Δαίμονες" στους γιατρούς μόνο μια φορά, εξηγώντας τους πως άρχισαν να τις δίνουν εντολές. Οι γιατροί φαινόντουσαν ανίκανοι να βοηθήσουν, και η τελευταία ελπίδα της Anneliese ότι η ιατρική θα την βοηθούσε, χάθηκε.
 

Το καλοκαίρι του 1973, οι γονείς της επισκέφτηκαν διάφορους ιερείς και ζητούσαν να της κάνουν εξορκισμό. Οι αιτήσεις τους απορρίφτηκαν και απλά τους πρότειναν να συνεχίσει η 20χρονη Anneliese την ιατρική της και φαρμακευτική της φροντίδα.
Τους εξηγήθηκε ότι ι διαδικασία με την οποία η εκκλησία αποδέχεται τον δαιμονισμό είναι πολύ αυστηρή και μόνο όταν όλα τα κριτήρια και τα συμπτώματα εμφανιστούν μόνο τότε μπορεί ο ιερέας να προβεί σε εξορκισμό. Τα συμπτώματα για να ονομάσουμε μερικά είναι, ενόχληση και απάθεια σε ιερά σύμβολά, να μιλάει σε γλώσσες που ποτέ δεν γνώριζε στο παρελθόν και υπερφυσικές δυνάμεις.

Το 1974, αφού ο Ιερέας Pastor Ernst την παρακολούθησε για κάποιο διάστημα, ζήτησε από τον αρχιερέα του Wurzburg να προχωρήσει σε εξορκισμό. Η αίτηση του ιερέα απορρίφθηκε αλλά η επιθέσεις δεν σταμάτησαν και η συμπεριφορά της έγινε ακόμα πιο ανορθόδοξη. Στο σπίτι των γονιών της στο Klingenberg, έβριζε, χτυπούσε και άρχισε να δαγκώνει μέλη της οικογένειας της. Αρνείτο να τρώει επειδή οι "δαίμονες" δεν της το επέτρεπαν. Η Anneliese κοιμόταν στο πέτρινο δάπεδο, έτρωγε αράχνες, μύγες, και άρχισε να πίνει τα ίδια της τα ούρα. Μπορούσες να την ακούσεις να ουρλιάζει μέσα και έξω από το σπίτι για ώρες καθώς έσπαγε σταυρούς, κατάστρεφε εικόνες του Χριστού και άλλα ιερά σύμβολα. Η Anneliese άρχισε να αυτοτραυματίζεται σε μεγάλο βαθμό και η συμπεριφορά του να σκίζει τα ρούχα της και να ουρεί στο πάτωμα ήταν πλέον συχνό φαινόμενο.

Αφού τον Σεπτέμβριο του 1975 όλα τα κριτήρια του εξορκισμού εμφανίσθηκαν, ο αρχιερέας του Wurzburg, Josef Stangl, ανέθεσε στον πατέρα Arnold Renz και Pastor Ernst Alt τον "Μεγάλο εξορκισμό" της Anneliese Michel. Η βάση αυτού του τελετουργικού ήταν το "Rituale Romanum", το οποίο ήταν ακόμα και εκείνη την εποχή ισχύον νόμος από τον 17 αιώνα. Οι ενδείξεις έδειχναν πως η Anneliese έπρεπε να σωθεί από την ύπαρξη πολλών δαιμόνων στο σώμα της, συμπεριλαμβανομένου του Lucifer, Judas Iscariot, Nero, Cain, Hitler, and Fleischmann, και άλλες δαιμονικές ψυχές που είχαν καταλάβει το σώμα της.
Από τον Σεπτέμβρη του '75 μέχρι τον Ιούλιο ότι '76, ένας ή δύο εξορκισμοί γινόντουσαν κάθε βδομάδα. Οι επιθέσεις της Anneliese μερικές φορές ήταν τόσο δυνατές που έπρεπε να την κρατούν τρεις άνδρες ή ακόμα και να την αλυσοδένουν. Κατά την διάρκεια αυτή η Anneliese βρήκε την ζωή της περίπου προς το κανονικό αφού και πάλι άρχισε να πηγαίνει σχολείο, έδωσε τελικές εξετάσεις στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο του Wurzburg,
και πήγαινε στην εκκλησία.

 

Ο Εξορκισμός της Anneliese Michel

Οι επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν.
Συνέχισε να βρίσκει τον εαυτό της αναίσθητο ή ανίκανο να κουνηθεί περισσότερο από πριν. Ο εξορκισμός συνεχίστηκε για πολλούς μήνες πάντα με τους ίδιους ιερείς. Για πολλές βδομάδες Anneliese σταμάτησε πάλι να τρώει τα γόνατα της ήταν γεμάτα πληγές και πάνω από 40 κασέτες ηχογραφήθηκαν για να κρατάνε λεπτομέρειες την ώρα του τελετουργικού.

Η τελευταία μέρα του Εξορκισμόυ ήταν 30, Ιουνίου 1976, και η Anneliese υπέφερε από πνευμονία. Εξουθενωμένη, με πολλά τραύματα σε όλο της το σώμα και με υψηλό πυρετό η Anneliese άφησε την τελευταία της πνοή την 1 Ιουλίου του 1976 όπου και η μητέρα της Anna Michel ηχογράφησε τον θάνατο της. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα άρχισε έρευνα γύρω από το θέμα της Anneliese όπου σύμφωνα με τα στοιχεία πέθανε από την πείνα, ειδικοί είπαν πως αν την ταΐζανε με το ζόρι η ζωή της θα είχε σωθεί. Οι εξορκιστές προσπάθησαν να αποδείξουν την παρουσία των δαιμόνων παίζοντας κασέτες όπου περίεργοι διάλογοι όπως δύο δαίμονες να τσακώνονται για το ποιος θα έπρεπε να φύγει από το σώμα της Anneliese, ένας από τους δαίμονες αποκαλούσε τον εαυτό του Χίτλερ ενώ κανένας από τους παρόντες κατά τη διάρκεια του εξορκισμόυ δεν είχε αμφιβολία για την παρουσία δαιμόνων.

Το δικαστήριο αποφάσισε πως οι γονείς της Anneliese όπως και οι εξορκιστές ήταν ένοχοι
για φόνο εξ αμελείας και καταδικάστηκαν με 6 μήνες φυλάκιση. Αργότερα μια επιτροπή της Γερμανικής Εκκλησίας έβγαλε το πόρισμα πως ή Anneliese δεν ήταν δαιμονισμένη, αλλά αυτό δεν κράτησε μακριά τους πιστούς όπου υποστήριζαν το αντίθετο. Μέχρι σήμερα ό τάφος της παραμένει μέρος προσκυνήματος για αυτούς που πιστεύουν πως η Anneliese Michel πολέμησε τον διάβολο.

 

Στο βίντεο θα ακούσετε την πραγματική ηχογράφηση από τον εξορκισμό της Anneliese Michel

 

 

Πηγή: ParaPortal.gr

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Το παιδάκι που φαίνεται στη φωτογραφία να κρατάει αγκαλιά του ο Ιησούς, έχει κοιμηθεί!

Ο πατέρας απαρηγόρητος από το τραγικό χαμό του παιδιού του, έκλεγε με τον μεγαλύτερο πόνο που θα μπορούσε να νιώσει ένας γονιός.

Την ώρα όμως που αποχαιρετούσε τον αγαπημένο του γιο, βρήκε το κουράγιο να φωτογραφήσει το παιδί του μέσα στο φέρετρο λίγο πριν την ταφή.

Η φωτογραφία που εμφανίστηκε όμως είναι άλλη από εκείνη που θα "έπρεπε" να εμφανιστεί, και είναι αυτή η φωτογραφία που απεικονίζει το μωράκι στην αγκαλιά του Ιησού!

Ήταν ένα μύνημα παρηγορίας από τον Κύριο πρός τον απαρηγόρητο πατέρα!

Συγκλονιστικό!

ΜΩΡΑΚΙ ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΤΟΥ!

Είναι υπέροχο να βλέπεις το μωράκι σου να δακρύζει από συγκίνηση με το τραγούδι σου!

Πόσο μεγαλύτερη συγκίνηση να νιώσεις από αυτή που νιώθεις βλέποντας το???

ΨΕΚΑΣΜΟΣ!

Είναι αξιοπερίεργο ότι τον τελευταίο καιρό όταν βρίσκομαι εκτός σπιτιού (συνήθως στο κέντρο της πόλης) με πιάνει μια αδιαθεσία σαν τάσεις λιποθυμίας, και πανικού! 

Στην αρχή το είχα προσδιορίσει ως πρόβλημα υγείας, η γενικές εξετάσεις όμως που έκανα βγήκαν φυσιολογικές.

Αυτή η "παράξενη" αδιαθεσία ποτέ δεν με βρίσκει τις ώρες που είμαι σπίτι, αλλά πάντα εκτός!

Δεν έχω άλλη επιλογή νομίζω απ' το να το στηρίξω στους "ψεκασμούς" που εντελώς τυχαία τον τελευταίο καιρό όλοι έχουν προσέξει ότι συμβαίνουν!

Δεν θα έπρεπε να μένουμε σιωπηλοί και χαλαροί σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Μας σκοτώνουν με κάθε τρόπο χωρίς κανένα δισταγμό, μας έχουν κάνει πειραματόζωα παρά τη θέληση μας.

Πρέπει να αντιδράσουμε με κάθε τρόπο, και γι'αυτά και για τα άλλα.  Ας το κάνουμε τουλάχιστον για τους ανθρώπους που αγαπάμε αν όχι για τον ίδιο μας τον εαυτό!!! 



Το Σοκαριστικό ντοκιμαντέρ που πρέπει να δείτε όλοι!

Στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ θα δείτε κορυφαίους επιστήμονες της γεωμηχανικής να παραδέχονται ότι θέλουν να ψεκάσουν στην στρατόσφαιρα μικρά σωματίδια από διάφορα μέταλλα και ιδιαίτερα το αλουμίνιο.
Να λένε ότι οι ψεκασμοί πρέπει να γίνουν ώστε τα σωματίδια στη στρατόσφαιρα να παρεμποδίζουν την ηλιακή ακτινοβολία, ώστε να ψύξουν τον πλανήτη, με πρόσχημα τον περιορισμό του φαινομένου της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ότι τα σωματίδια αλουμινίου θα δημιουργούνται με μια μέθοδο ψεκασμού αερίου αλουμινίου από τις εξόδους των τζετ, το οποίο θα οξειδώνεται στη στρατόσφαιρα, δημιουργώντας "ποιοτικά" σωματίδια αλουμινίου.
Ότι όχι μόνο είναι φθηνή η όλη διαδικασία τοποθέτησης τέτοιων σωματιδίων στη στρατόσφαιρα, αλλά και ότι η δημιουργία ή η ανάλογη τροποποίηση αεροπλάνων είναι μια απλή διαδικασία.
Ότι βιάζονται να το κάνουν, χωρίς να ενδιαφέρονται ουσιαστικά να εξετάσουν καλά τις επιπτώσεις αυτών των σωματιδίων και ιδιαίτερα του αλουμινίου στη φύση και στην ανθρώπινη υγεία, αν και υποψιάζονται (ή μήπως γνωρίζουν;) ότι οι επιπτώσεις είναι πολλές.

Και βέβαια, όπως η απλή λογική συστήνει, όταν λένε ότι θέλουν να κάνουν κάτι νέο, σημαίνει ότι το έχουν ήδη κάνει εδώ και αρκετά χρόνια. Έτσι έγινε με τους υπολογιστές, έτσι έγινε με το διαδίκτυο και γενικά με κάθετι νέο τεχνολογικά. Όλα ξεκίνησαν στα πλαίσια απόρρητων σχεδίων, και μετά από χρόνια δημοσιεύτηκαν στο ευρύ κοινό.

Έτσι λοιπόν οι ψεκασμοί που λένε ότι θέλουν να κάνουν, είναι οι ψεκασμοί που κάνουν εδώ και δεκαετίες.

Δείτε το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ: