Πρόσφατα αποφάσισα να ψάξω για αγορά σπιτιού εκεί καθότι μεγάλωσα, παντρεύτηκα και έχω και παιδιά.
Ρωτώντας και ψάχνοντας βρήκα με τη γυναίκα μου ένα σπίτι με μέγαλο οικόπεδο στο τέλος του χωριού, κυριολεκτίκα το τελευταίο σπίτι. Ενώ μας άρεσε πολύ κάποια παράξενα που συνέβησαν μας έβαλαν σε σκέψεις. Μάθαμε πως εκεί έμενε μία γυναίκα μόνη της που δεν έκανε παιδιά, ο άντρας της όταν παντρεύτηκαν την πήγε με το ζόρι εκει να μείνει, αύτη έκλεγε... Εμεινε έγκυος αλλά απέβαλε και δεν κατάφερε να μείνει εγκυός ξανά. Οταν πέθανε ο άντρας της έζησε πάλι μόνη της μέχρι που αρώστησε και τα ανίψια της την έκλεισαν στο γηροκομείο του Λεωνιδίου οπού και πέθανε 2-3 χρόνια μετά, από τότε το σπίτι είναι ακατοίκητο. Όταν πήγαμε να ζητήσουμε πληροφορίες για το σπίτι μας είπαν πως η κοπέλα που το πούλαγε είχε φύγει στον Καναδά και έμενε στο χωριό ο αδερφός της, πήγαμε να τον βρούμε του είπαμε πως ενδιαφερόμαστε για το οικόπεδο και φύγαμε. Το σπίτι μας άρεσε πολύ, όμως το βράδυ είπα στη γυναίκα μου πως θα πάω μιά βολτά με τους φίλους μου προς τα εκεί για να δω αν με φοβίζει η τόση ερημιά, προχωρόντας προς τα εκεί παρατήρησα ένα φως έξω απο το οικόπεδο από ένα καντηλάκι, όταν έφτασα άφησα μέσα μία εικονίτσα της Παναγιάς της Έλλωνας (να πάτε) και εύχηθηκα αν είναι να αγοράσουμε το σπίτι για καλό να μας βοηθήσει, αν όχι να μας διώξει.
Την επόμενη μέρα όλα αλάξανε, η γυναίκα μου εκεί που ήταν ενθουσιασμένη αρχισέ να μου μιλάει με περισότερη θέρμη για τα άλλα οικόπεδα και όταν κάποια στιγμή είπαμε σε ένα γνωστό να πεί στον άδερφο αυτής που το πούλαγε αν γινόταν να μας δώσει το κλείδι να το δούμε και μέσα αφού μας άρεσε και θέλαμε να το πάρουμε, είπανε πως το κλείδι το είχε πάρει ένας που το είχε νοικιάσει για ένα διάστημα και δεν το επέστρεψε, εμείς όμως μάθαμε από άλλο κάτοικο του χωριού πως το κλείδι το είχαν, πράγμα που το αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Παρεπιπτόντως αυτοί οι άνθρωποι δε κυκλοφορούν καθόλου στο χώριο και δε ξέρει κανείς κάτι για αυτούς αν και είναι μόνιμοι κάτοικοι. Παρατηρήσαμε τότε πως σε αντίθεση με άλλα σπίτια που πωλούνται στην περιοχή αυτό είχε όλα τα παντζούρια ανοικτά αλλά όλες τις κουρτίνες τραβηγμένες για να μη βλέπεις αλλά να σε βλέπουν. Ακριβώς δίπλα απο αυτό το σπίτι μένουν δύο αδερφές πάλι χωρίς παιδιά που πάλι δεν τις βλέπει ποτέ κανείς, είναι μουγγές απο μικρή ηλικία, υπολογίζω περίπου από τα 4-5 χρόνια τους, όταν περίπου πρέπει να πήγε και η γυναίκα που έμενε εκει στο σπίτι που θέλαμε να αγοράσουμε. Οτάν ρώτησα γιατί είναι μουγγές μου είπαν οι χωριανοί πως έτσι γεννήθηκαν αλλά αυτό δεν έστεκε γιατί όταν τις είδαμε δε μοιάζανε καθόλου και η μία έδειχνε 2-3 χρόνια μεγαλύτερη. Η μικρότερη ήταν μία πολύ γλυκιά ηλικιωμένη γυναίκα με καθαρά χαρακτηριστικά που δεν άρθρωνε λέξη και η μεγαλύτερη ήταν πιο τραχυά στην όψη, πιο σκεπτική και απόμακρη, με τη δυνατότητα όμως να μπορεί να πει μιά δυό συλλαβές. Μας είδαν και μας προσκάλεσαν στο σπίτι τους, όταν μπήκαμε κάτσαμε σε ένα μικρό δωματιάκι που είχε μια πόρτα που οδηγούσε σε 2-3 άλλα δωμάτια προς τα κάτω τα οποία όταν κοιτάξαμε αυτές έδειξαν να αναστατώνονται και η μία έστειλε την άλλη κάτω. Από αυτά που μας κεράσανε η κόρη μου δεν έφαγε τίποτα, η γυναίκα μου λίγο και εγώ όλα! Ύστερα μας ανεβάσανε στο πάνω κυρίως σπίτι και μας έδειξαν τις φωτογραφίες, στην πατρική φωτογραφία ο άντρας φενόταν πολύ καθαρά ενώ η γυναίκα πολύ θολά, υπήρχε μιά φωτογραφία των κοριτσιών αυτών σε μικρή ηλικία στην οποία σαν κάτι η μία να φοβόταν, την ίδια αίσθηση σου έδινε και η πιο ηλικιωμένη, σαν κάτι να κρύβαν ή σαν κάτι να είχαν δει. Σε αντίθεση με το κάτω σπίτι το πάνω ήταν πολύ συγιρισμένο, σαν να μη πείραζε ποτέ κανείς τίποτα. Το σπίτι ήταν γεμάτο από εικόνες θρησκευτικές.
Ύστερα φύγαμε και πήγαμε ξανά στο σπίτι που μας ενδιέφερε για να βγάλουμε φωτογραφίες και φύγαμε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτό ήταν το μοναδικό σπίτι που μας άρεσε τόσο πολύ και τα άλλα τα είχαμε απορίψει. Όμως η γυναίκα μου από εκείνη τη στιγμή άρχισε να μου μιλάει για τα σπίτια που είχαμε απορίψει, όταν τη ρώτησα πως αισθάνθηκε στο σπίτι με τις μουγγές μου είπε πως ένοιωσε ένα φόβο, ποιό πόλυ για την κόρη μου και για τον γιό που περιμένουμε (είναι 8 μηνών έγκυος) και για τις μουγγές πως κάποια σχέση είχαν με τη γυναίκα που έμενε στο οικόπεδο που μας ενδιέφερε, πως μουγγές δεν γενηθήκανε αλλά κάτι τις έκανε. Της είπα τότε για την εικόνα που άφησα και πως κάτι μου έλεγε να μη το πάρω, κάτι σχετικό με τη μοίρα της γυναίκας που έμενε εκει, σαν να μην είχε ησυχάσει, πως φοβήθηκα και εγώ για τα παιδιά μας όταν ήμασταν στο σπίτι με αύτες. Πριν φύγουμε καταφέρα να βγάλω μιά φωτογραφία απο μία τρύπα προς το εσωτερικό του σπιτιού, έδειχνε καθαρά το ένα δωμάτιο και σκοτεινή μία πορτα που οδηγούσε στο κυρίως σπιτι. Υποψιασμένος ζούμαρα πολύ και εστίασα στη σκοτείνη πόρτα, είδα τότε καθαρά δύο πρόσωπα, σαν φαντάσματα να μας κοιτάζουν, ένας άντρας και μία γυναίκα, η γυναίκα φαινόταν θολή και στεναχωρημένη-τρομοκρατημένη, ο άντρας καθαρά πολύ, όπως στη φωτογραφία που είδαμε στις μουγγές. Το τι έχει συμβεί σε αυτό το σπίτι δεν ξέρω, το τι έχει συμβεί στις μουγγές δεν ξέρω, το γιατί τα ανίψια τους είναι τοσο σκοτεινοί σαν χαρακτηρες ούτε αυτό το ξέρω. Ξέρω πως σε αύτο το σπίτι μένουν φυλακισμένες οι ψυχές των ανθρώπων που πέθαναν εκεί, πως οι μουγγές έχασαν τη φωνή τους όταν είδαν κάτι και πως θέλουν οι ψυχές ή να τις ελευθερώσουμε ή να σεβαστούμε το γεγόνος οτι μένουν εκεί ή να μπούμε και να παρούμε τη μοίρα τους ωστέ να ελευθερωθούν. Την φωτογραφία την είδε η γυναίκα μου και συμφωνεί μαζί μου πως υπάρχουν αυτά τα δύο πρόσωπα εκεί. Στέλνω την φωτογραφία σε όποιον μπορεί να με βοηθήσει να βγάλω μιά άκρη και να μου πει τη γνώμη του. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω, στο χωριό αυτό πάω 3-4 φορές το χρόνο και γύρισα προχτές.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΣΙΣΟΓΛΟΥ
Πηγή: toysisoleo.pblogs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου