ΕΞΙ ΔΥΝΑΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

Όσο σκεπτικιστές και αν μας αρέσει να δηλώνουμε, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι ιστορίες μυστηρίου, εκείνες με τα ανεξήγητα φαινόμενα και τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις, ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία σε όλους μας.Ακόμα και αν δεν πιστεύετε σε φαντάσματα και παραφυσικά φαινόμενα, οι έξι ιστορίες που ακολουθούν είναι ό,τι πρέπει για τις βραδινές συζητήσεις –κατά προτίμηση αν στην παρέα δεν υπάρχουν πιτσιρίκια ή ενήλικες τραυματισμένοι από τα X-Files των 90s.

Η Shanti Deva και η μετεμψύχωση.
Η τετράχρονη Shanti Deva ζούσε με τους γονείς της στο Δελχί της Ινδίας, το 1930. Μια μέρα, η μικρή είπε στους γονείς της ότι κάποτε ζούσε σε ένα μέρος που το έλεγαν Muttra, ήταν μητέρα τριών παιδιών, και το όνομά της ήταν Ludgi. Οι γονείς της στην αρχή δεν έδωσαν σημασία, όταν όμως παρατήρησαν ότι η κόρη τους επιμένει στην ιστορία της, αποφάσισαν να το διερευνήσουν.
Αποδείχτηκε ότι όντως υπήρχε ένα χωριό που λεγόταν Muttra, στο οποίο είχε πριν από λίγα χρόνια πεθάνει μια γυναίκα που την έλεγαν Ludgi. Όταν πήγαν με την κόρη τους εκεί, η τετράχρονη Shanti μιλούσε την τοπική διάλεκτο με τους ντόπιους, αναγνώρισε τον άνδρα και τα τρία παιδιά της, και μάλιστα μίλησε για εικοσιτέσσερα διαφορετικά γεγονότα τα οποία ταίριαζαν σε επιβεβαιωμένα περιστατικά από τη ζωή της Ludgi.

Η Γέφυρα Overtoun.
Η τοξωτή γέφυρα Overtoun κτίστηκε το 1859, κοντά στο Milton της επαρχίας Dumbarton στη Σκωτία. Είναι γνωστή στην περιοχή ως η μυστηριώδης γέφυρα από την οποία ένας ανεξήγητα μεγάλος αριθμός σκυλιών έχει πηδήξει ξαφνικά στο κενό, πέφτοντας από ύψος 15 μέτρων.
Τα πρώτα περιστατικά καταγράφηκαν την δεκαετία του ’50, ενώ το ακόμη πιο ανατριχιαστικό είναι ότι τα ελάχιστα σκυλιά που δεν σκοτώθηκαν από την πτώση, επέστρεψαν στο σημείο απ’ όπου έπεσαν την πρώτη φορά και ξαναπήδηξαν. Σχεδόν όλα τα σκυλιά, μάλιστα, πήδηξαν από το ίδιο ακριβώς σημείο, και από την ίδια πλευρά της γέφυρας.
Το 1994, ένας κάτοικος της περιοχής έριξε τον νεογέννητο γιο του από την γέφυρα, ισχυριζόμενος πως ήταν ο Αντίχριστος, και εν συνεχεία ο ίδιος αυτοκτόνησε πέφτοντας από εκεί. Κάτοικοι της περιοχής πιστεύουν ότι η γέφυρα είναι στοιχειωμένη.

Ο James Worson τρέχει στο δάσος.
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1873 ο James Worson έβαλε στοίχημα με δυο φίλους του, τον Hammerson Burns και τον Barham Wise, ότι θα μπορούσε να τρέξει σε συγκεκριμένο χρόνο τα 32 χιλιόμετρα από το Leamington στο Coventry. Οι δύο φίλοι ακολουθούσαν ακριβώς πίσω του, με μια ιππήλατη άμαξα: Δεν τον έχασαν ποτέ από το οπτικό τους πεδίο, ενώ σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, ο Worson γυρνούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τους μιλούσε.
Σε κάποια στιγμή, και ενώ έτρεχε στη μέση του δρόμου, φάνηκε να σκοντάφτει και να πέφτει προς τα μπροστά. Η κραυγή του εκείνη την στιγμή ήταν «ό,τι τρομακτικότερο είχαν ακούσει ποτέ» σύμφωνα με τη μετέπειτα περιγραφή του Wise.
Αντί, όμως, να πέσει στο έδαφος, όπως φαινόταν ότι θα συνέβαινε, ο Worson απλώς εξαφανίστηκε, πριν προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος. Τα αποτυπώματα των παπουτσιών του στο χωμάτινο μονοπάτι, τα οποία οι δύο φίλοι φωτογράφησαν, ακολουθούσαν μια κανονική πορεία, μέχρι το σημείο που φαινόταν ότι ο δρομέας σκόνταψε.
Μετά από εκεί, δεν υπήρχε τίποτα. Οι ντόπιοι ερεύνησαν την περιοχή, αναζητώντας τον James, και σύμφωνα με τις περιγραφές τα κυνηγόσκυλα που χρησιμοποιήθηκαν στις έρευνες έδειχναν μια μυστήρια αλλά πεισματική άρνηση να πλησιάσουν το σημείο στο οποίο εκείνος εξαφανίστηκε. Κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ.

Τα ίχνη του διαβόλου.
Τη νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855 στο Devon της Βρετανίας, μετά από ασθενή χιονόπτωση, μια σειρά από ίχνη που έμοιαζαν με οπλές, πλάτους περίπου 4 εκατοστών και με απόσταση 20 εκατοστών μεταξύ τους, εμφανίστηκαν στο χιόνι.
Το παράξενο ήταν ότι τα ίχνη διένυαν μια απόσταση 160 χιλιομέτρων, και για το μεγαλύτερο μέρος της πορείας τους κινούνταν μόνο σε ευθεία: Σπίτια, ποτάμια, θημωνιές με άχυρα και άλλα εμπόδια έμοιαζαν να έχουν «περαστεί» από πάνω, και τα ίχνη εμφανίζονταν ακόμα και στις χιονισμένες στέγες των σπιτιών και σε ψηλούς τοίχους που βρίσκονταν στην πορεία τους.
Μυστηριωδώς, τα ίχνη έμοιαζαν σε σημεία να οδηγούν σε, αλλά και να εξέρχονται από, σωλήνες νερού και αποχετεύσεων διαμέτρου μικρότερης των 10 εκατοστών. Πρόσφατα, τη νύχτα της 12ης Μαρτίου του 2009, ίχνη που έμοιαζαν πολύ με εκείνα του 1855, βρέθηκαν ξανά στο Devon.

H Felicia Felix-Mentor έγινε ζόμπι (;).
Η Felicia Felix-Mentor πέθανε στην Αϊτή το 1907, από μια ξαφνική και καλπάζουσα ασθένεια την οποία η τοπική παράδοση θέλει να μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Το 1936, μια γυναίκα (γυμνή ή με κουρελιασμένα ρούχα, αναλόγως ποια από τις δύο εκδοχές της ιστορίας θα πιστέψουμε) βρέθηκε να τριγυρνά στους δρόμους της Αϊτής, κατευθυνόμενη προς μια φάρμα η οποία ισχυριζόταν πως ανήκε στον πατέρα της. Οι ιδιοκτήτες αναγνώρισαν την γυναίκα, ως την Felicia Felix-Mentor, που χρόνια θεωρούταν νεκρή, ταυτοποίηση την οποία επιβεβαίωσε και ο σύζυγός της.
Λόγω της κατάστασής της, που φαινόταν ανησυχητική, η Felicia εισήχθη σε νοσοκομείο. Ένας από τους γιατρούς που την εξέτασε, περιέγραψε ότι «ανά τακτά χρονικά διαστήματα ξεσπούσε σε ανεξήγητα γέλια, ενώ μιλούσε για τον εαυτό της εναλλάξ στο πρώτο και το τρίτο πρόσωπο, χωρίς συγκεκριμένο διαχωρισμό. Είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου, και δεν εκδήλωνε κανέναν ενδιαφέρον για τον υλικό κόσμο γύρω της».

Το πλοίο Ourang Medan.
Τον Φεβρουάριο του 1948, πολλά πλοία κοντά στην Ινδονησία άκουσαν στους ασυρμάτους τα σήματα κινδύνου που εξέπεμπε το ολλανδικό φορτηγό πλοίο Ourang Medan. Το ανατριχιαστικό μήνυμα έλεγε «όλοι οι αξιωματικοί, περιλαμβανομένου του καπετάνιου, είναι νεκροί στη γέφυρα. Πιθανώς όλο το πλήρωμα νεκρό». Το μήνυμα ακολουθούσε ένας κώδικας Μορς που δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφηθεί. Κατέληγε, δε, σε άλλη μία λέξη: «πεθαίνω».
Τα σωστικά συνεργεία που έφτασαν στο πλοίο βρήκαν όλο το πλήρωμα και τους αξιωματικούς του Ourang Medan νεκρούς, με τα μάτια ανοιχτά, τα πρόσωπα στραμμένα προς τον ήλιο, τα χέρια απλωμένα προς τα έξω και τον τρόμο σχηματισμένο στην έκφραση του προσώπου τους.
Ακόμα και ο σκύλος του πλοίου βρέθηκε νεκρός. Το αρχικό σενάριο ήταν να ρυμουλκήσουν το πλοίο πίσω στο λιμάνι, αλλά πριν προλάβουν να ξεκινήσουν, καπνός άρχισε να βγαίνει από το κήτος του πλοίου. Οι διασώστες έφυγαν από το Ourang Medan, λίγο πριν το πλοίο εκραγεί και βυθιστεί. Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι ακριβώς συνέβη επάνω στο Ourang Medan.


Πηγή: Ανεξήγητα Φαινόμενα

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΤΙ ΣΤΟ AMITYVILLE

Πρόκειται για μια από τις διασημότερες υποθέσεις στοιχειωμένων σπιτιών στον κόσμο, η οποία “βοηθήθηκε” τόσο από το βιβλίο του 1977 που τη διαπραγματευόταν όσο και από την πολύ καλή ταινία που την έκανε γνωστή στο ευρύτερο κοινό.  


O μύθος του είναι σχεδόν κλασικός.

Το Δεκέμβρη του 1975 μια οικογένεια, οι Lutz, μετακόμισαν σε νέο σπίτι, στο Amityville του Long Island, μαζί με τα τρία παιδιά τους (από τον πρώτο γάμο της κ. Lutz) και το σκύλο τους. Το σπίτι το είχαν διαλέξει αφενός γιατί ήταν σε όμορφη τοποθεσία, ήταν μεγάλο και άνετο και, το κυριότερο, πωλούνταν σε πολύ χαμηλή τιμή. Ο μεσίτης είχε εξηγήσει στο ζευγάρι ότι η εξευτελιστική τιμή του σπιτιού είχε καθοριστεί διότι κανείς δεν ήθελε να το αγοράσει επειδή δεκατρείς μήνες νωρίτερα ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του, Ronald DeFeo, είχε σκοτώσει έξι μέλη της οικογένειάς του. Μάλιστα, αρκετά από τα έπιπλα της οικογένειας συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή πώλησης κάνοντας το όλο θέμα πιο ανατριχιαστικό αλλά ταυτόχρονα και μεγαλύτερη ακόμα προσφορά για τον υποψήφιο αγοραστή. Οι Lutz δήλωσαν ότι δεν είχαν πρόβλημα με την ιστορία του σπιτιού και το αγόρασαν, προφανώς προς μεγάλη ανακούφιση του μεσίτη.

Τα προβλήματα αρχίζουν.
Όσο οι Lutz μετακόμιζαν, ένας φίλος του George Lutz έμαθε το έγκλημα που είχε διαδραματιστεί περίπου ένα χρόνο νωρίτερα και τελικά τον έπεισε να φέρει ιερέα για να ευλογήσει το σπίτι. Πράγματι, ένας ιερέας επισκέφτηκε το σπίτι και το ευλόγησε αλλά όταν βρέθηκε σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο, το υπνοδωμάτιο δύο από τα νεκρά παιδιά, μια ανδρική φωνή από το υπερπέραν τον διέταξε να φύγει. Μια άλλη πληροφορία θέλει τον ιερέα να δέχεται ένα ισχυρό ράπισμα από αόρατο χέρι. Ο ίδιος πάντως έφυγε από το σπίτι και τηλεφώνησε αργότερα στον George Lutz και τον προέτρεψε να εγκαταλείψει το σπίτι.

Λίγο καιρό αργότερα ξεκίνησαν τα προβλήματα με τρομερούς εφιάλτες της κυρίας Lutz, οι οποία έβλεπε τις δολοφονίες, τη σειρά και τον τρόπο με τον οποίο συνέβησαν. Κάποια βράδια η ίδια αισθανόταν κάποιον, όχι το σύζυγό της, να την αγκαλιάζει ερωτικά. Η ίδια άλλωστε υποτίθεται ότι ανακάλυψε ένα κρυφό δωμάτιο, βαμμένο κόκκινο, το οποίο δεν υπήρχε στα σχέδια του σπιτιού και που ο σκύλος τους φοβόταν ιδιαίτερα.

Τα παιδιά τους επίσης βασανίζονταν από εφιάλτες ενώ η μικρή τους κόρη, ηλικίας 5 ετών, απέκτησε ένα φανταστικό φίλο, με τη μορφή γουρουνιού με κόκκινα μάτια. Συχνά όλοι τους άκουγαν θορύβους, ένιωθαν ψυχρά ρεύματα αέρα, το σπίτι πολιορκούνταν από έντομα, ένας μεγάλος σταυρός που είχαν στον τοίχο γύρισε ανάποδα και άρχισε να μυρίζει άσχημα, βρήκαν ίχνη στο χιόνι σαν από γιγάντιο γουρούνι και άλλα πολλά.

Τα χειρότερα, όμως, αναφέρονται στον κύριο Lutz, ο οποίος ξυπνούσε συνέχεια στις 3.15 κάθε νύχτα, ώρα που αργότερα έμαθαν ότι είχαν περίπου συμβεί οι δολοφονίες, έβγαινε έξω και πήγαινε σε μια αποθήκη για βάρκες. Επίσης άκουγε την πόρτα να χτυπάει δυνατά και η συμπεριφορά του υποτίθεται ότι άρχισε να αλλάζει και να γίνεται ίδια με του δολοφόνου. Αργότερα αναφέρθηκαν ισχυρότερα φαινόμενα, όπως μετεώριση της συζύγου από μια αόρατη δύναμη, καταστροφή στις κλειδαριές, στα παράθυρα και σε άλλα σημεία, εμφάνιση μιας δαιμονικής μορφής στο τζάκι και έξοδος ενός πρασινωπού υγρού από το ίδιο το σπίτι. Το αποτέλεσμα; Ακριβώς μετά από 28 ημέρες οι Lutz έφυγαν τρομοκρατημένοι και το σπίτι πωλήθηκε σε άλλους ιδιοκτήτες, οι οποίοι δεν ανέφεραν κανένα παρόμοιο φαινόμενο.

Τι συμβαίνει με τους Lutz;
Η ιστορία των Lutz πήρε μεγάλη δημοσιότητα το 1977 με τη δημοσίευση του βιβλίου “Ο τρόμος του Amityville” του Jay Anson, το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε και στο σινεμά, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Πολλές εκπομπές μεταφυσικής θεματολογίας και ερευνητές του υπερφυσικού ασχολήθηκαν με αυτή την ιστορία και άσκησαν έντονη κριτική στους ισχυρισμούς της οικογένειας. Ο ιερέας, καταρχήν, έπεσε σε αντιφάσεις κατά τις διηγήσεις του. Το περίφημο κόκκινο δωμάτιο δεν βρέθηκε ποτέ αλλά ούτε και διαπιστώθηκαν οι φθορές στο σπίτι που είχε διηγηθεί η οικογένεια.
Το 1977 η οικογένεια κατέθεσε μήνυση εναντίον προσώπων και μέσων μαζικής ενημέρωσης με το αιτιολογικό της δυσφήμισης και της παραβίασης της ιδιωτικότητας. Δεν κέρδισαν τη δίκη αλλά ζήτησαν και πέρασαν με επιτυχία και οι δύο τη δοκιμασία του “τεστ αλήθειας” και δήλωσαν ότι πολλά από τα γεγονότα που παρουσίαζε το βιβλίο ήταν αληθινά αλλά κάποια άλλα παραποιημένα, πιθανώς για λόγους εμπορικότητας. Τόνισαν όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος της μαρτυρίας τους ήταν αληθινό και δεν φαίνεται να επιδίωξαν ιδιαίτερα τη δημοσιότητα.

Φαίνεται ότι στις περιπτώσεις που μια παράδοξη εμπειρία ακολουθείται από τη δημοσίευση ενός βιβλίου ή τη δημιουργία ταινίας, ιδιαίτερα όταν και τα δύο είναι επιτυχημένα και πόσω μάλλον όταν διαφημίζονται ότι βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, η παραποίηση είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Ο ερευνητής δεν πρέπει να βασίζεται στα δεδομένα βιβλίου ή ταινίας αλλά πρέπει να εξασφαλίζει την προσωπική μαρτυρία και κατόπιν να την ερευνά. Αλλά και πάλι με το μεταφυσικό τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι πηγαίνοντας σε ένα στοιχειωμένο σπίτι θα δει μπροστά του οφθαλμοφανώς μια σειρά από φαντάσματα να παρελάζουν και να του κάνουν “μπου”. Στην πραγματικότητα αυτό δεν πρόκειται να συμβεί και ούτε πρόκειται ένας δεύτερος μάρτυρας να επαληθεύσει το φάντασμα που βλέπει ο πρώτος ή το δαίμονα στο τζάκι ή τις καταστροφές στο σπίτι. Τα φαινόμενα αυτά, στις περισσότερες αν και όχι σε όλες των περιπτώσεων, δεν συμβαίνουν στο πυκνό φυσικό πεδίο αλλά είναι αιθερικά ή, συχνότερα ακόμα, αστρικά φαινόμενα. Ο ίδιος ο μάρτυρας, μάλιστα, αμέσως μετά αναρωτιέται αν όλα όσα έζησε ήταν αλήθεια. Είναι μια ενστικτώδης ψυχολογική αντίδραση, μια άρνηση για λόγους προστασίας της ψυχικής ισορροπίας που λειτουργεί σε όλους μας και σε διάφορες περιστάσεις – όχι αποκλειστικά σε μεταφυσικά φαινόμενα.

Φωτογραφικό κολάζ από το σπίτι στο Amityville

Το ερώτημα, λοιπόν, εάν όλα όσα βίωσε η οικογένεια και άλλες οικογένειες και μεμονωμένα άτομα είναι “αληθινά” είναι υποκειμενικό και όχι επαληθεύσιμο. Υπάρχει μεγάλη σχετικότητα, άλλωστε, ως προς το τι είναι “αληθινό” και τι όχι. Οι περισσότεροι από εμάς θα σπεύδαμε να ισχυριστούμε ότι “αληθινό” είναι ότι βλέπουμε, ότι μπορούμε να επαληθεύσουμε και ότι μπορούμε να επαναλάβουμε, μέσω πειράματος. Αυτή η τελευταία είναι βασική θέση της επιστήμης.

Οι σχιζοφρενείς ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, που για εμάς δεν υπάρχει αλλά για εκείνους είναι υπαρκτός και αλληλεπιδρά μαζί τους. Ποιός από τους δύο έχει δίκιο; Ποιός “βλέπει” καλύτερα και σωστότερα; Και, ίσως, τι σημασία έχει ποιός έχει δίκιο, τη στιγμή που για εκείνους, για τον καθένα από εμάς, αυτό που βιώνει είναι αληθινό;

Δε νομίζω ότι οι Lutz ψεύδονταν. Βίωσαν κάτι, ένιωσαν ότι όλο εκείνο ήταν αληθινό. Δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, ώστε να το αποδώσουμε σε θρησκοληψία. Δε ασχολούνταν με μεταφυσικά φαινόμενα και ενδεχομένως να μην τα πίστευαν, εφόσον δέχτηκαν να αγοράσουν ένα σπίτι με μια τόσο τρομακτική ιστορία (αναφέρομαι αποκλειστικά στο γεγονός της δολοφονίας 6 ανθρώπων εκεί μέσα και όχι στο φημολογούμενο μεταφυσικό τμήμα της ιστορίας). Δεν φαίνεται να επιδίωξαν ιδιαίτερα τη δημοσιότητα και τα φαινόμενα αυτά δεν επαναλήφθηκαν στο επόμενο ή στα επόμενα καταλύματά τους.

Σχιζοφρενείς; Ίσως αλλά ποτέ ξανά δεν ανέφεραν κάτι παρόμοιο.

Ψυχολογικά ασταθείς και άρρωστοι; Ισως αλλά η ζωή τους μετά ήταν καλή και “αθόρυβη”. Ήταν όλο αυτό ενός είδους “ψυχολογική εκπόλωση”, ένα ξέσπασμα άλλων, βαθύτερων, ψυχολογικών αιτίων που εκδηλώθηκε με αυτό τον τρόπο; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Αλλά ίσως αυτό το τελευταίο να είναι το “ζουμί” όλων αυτών των ιστοριών…για σκεφτείτε το…



Πηγή: Ανεξήγητα Φαινόμενα

ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΗΧΟΣ!

Αυτός είναι ο ήχος που βγήκε τελικά μετά από μια ηχογράφηση που έκανα με ένα απλό μικρόφωνο στο σπίτι μου. Σύνδεσα το μικρόφωνο στον υπολογιστή μου, πάτησα "rec" και άρχισα να μιλάω, όταν όμως στο τέλος έβαλα να ακούσω τι έγραψα άκουσα αυτόν τον ήχο. Δεν ξέρω αν είναι κάτι, δεν είμαι ειδικός, μπορεί και να μην είναι τίποτα, εμένα όμως όταν το ακούω με ανατριχιάζει!

Δεν έχω προγράμματα πέρα από αυτά που έχουν όλοι. Την ηχογράφηση την έκανα από το πρόγραμμα του Nero. Δεν έχω τις γνώσεις ούτε ξέρω τρόπους να φτιάχνω περίεργα με σκοπό να τα παρουσιάσω ως "μυστήρια".

Αυτό το αναφέρω για ευνόητους λόγους!

ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

Η ιστορία που θα αναφέρω είναι 100% αληθινή και αυτό το ξέρω γιατί έχει να κάνει με μένα. Είναι μία περίοδος της ζωής μου πολύ δύσκολη και φυσικά όταν την θυμάμαι ταράζομαιΝ

Κάποια στιγμή είχα την ανάγκη να ασχοληθώ παραπάνω με το Θεό, να διαβάσω να ενημερωθώ να ανακαλύψω όσα περισσότερα μπορούσα για εκείνον. Δεν εννοώ φυσικά για το αν υπάρχει ή όχι γιατί τέτοιες ανάγκες δεν έχω, ξέρω οτι υπάρχει ΤΟ ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ! Ήθελα να μάθω για την ζωή του Χριστού στη γη, να δώσω εξήγηση σε αυτά που έκανε κι έλεγε, να μάθω τι θέλει από μας πως πρέπει να ζούμε την ζωή μας...
Αυτό το ένιωσα όταν έβλεπα οτι οι προσευχές μου ακουγόντουσαν και αυτά που του ζητούσα μου τα πρόσφερε σε τέτοιο βαθμό που ο ίδιος να μου έλεγε πλέον οτι δεν υπάρχει και είναι όλα ένα ψέμα, δεν θα τον πίστευα!

Άρχισα λοιπόν να διαβάζω την Καινή Διαθήκη και παρακολουθώ ιστορίες με θέμα το Θεό, να τον έχω γενικότερα στη ζωή μου όπως την οικογένειά μου, του μιλούσα αστειευόμουν μαζί του πχ κοιτούσα ψηλά κι έλεγα "hello Θεέ μου, μη κάνεις οτι δεν μ'ακούς" και διάφορα άλλα τέτοια. Του μιλούσα γι'αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου και μετάνιωσα του ζητούσα συγνώμη όταν έκανα λάθη, τον ευχαριστούσα γι'αυτά που μου έδωσε... γενικά τον ήθελα στη ζωή μου όλες τις ώρες!
Έτσι λοιπόν κατάλαβα στην πορεία οτι αυτό δεν αρέσει σε κάποιον και άρχισαν να συμβαίνουν πράγματα που δεν φαντάστηκα ποτέ!

Ένα βράδυ λοιπόν πέφτω στο κρεβάτι να κοιμηθώ και μέσα στο σκοτάδι πριν κοιμηθώ άρχισα να ακούω φωνές λες και είχε μαζευτεί κόσμος κάτω από το σπίτι μου. Ξαφνικά σταματάνε όλες αυτές οι φωνές και ακούω μια γυναίκα να μιλάει αγγλικά (δεν έβγαλα νόημα τι μπορεί να έλεγε) τότε σηκώθηκα άναψα το φως και αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό, δεν έδωσα σημασία, σκέφτηκα οτι μου φάνηκε, οτι ήταν ιδέα μου. Ξάπλωσα και κοιμήθηκα. Το επόμενο βράδυ τα ίδια, μόλις ξάπλωνα πριν κοιμηθώ, ξαφνικά φωνές αλλά όχι όπως την πρώτη φορά που ήταν απλά ομιλίες, αυτή την φορά ήταν κραυγές, λες και κάποιος ερχόταν δίπλα στο αυτί μου και ούρλιαζε! Αυτό γινόταν κάθε βράδυ όλο και πιο έντονα. Άρχισα να ανησυχώ, τρόμαζα στην ιδέα οτι μπορεί και να χρειαστώ εξορκιστή γιατί δεν κρύβω οτι μου πέρασε απ'το μυαλό!
Αυτό συνέχισε να συμβαίνει κάθε βράδυ, μόλις ξάπλωνα κι έσβηνα το φως, σαν να πετούσε κάτι από πάνω μου και ούρλιαζε μέσα στα αυτιά μου. Κραυγές πόνου, όπως τις συγκρατούσα και τις θυμόμουν μετά, ήταν σαν να άκουγα να ουρλιάζουν από πόνο χαμένες ψυχές, έτσι το ερμήνευα εγώ. Ήταν πολύ πονεμένες κραυγές, έδειχναν να πονάνε πάρα πολύ τόσο που τρόμαζα. Ένα βράδυ όμως έγινε κάτι πιο δυνατό, αυτό πραγματικά με τρόμαξε πολύ. Όπως είμαι ξαπλωμένος ξαφνικά νιώθω ένα γρήγορο χτύπημα στο πόδι, αμέσως πετάγομαι απ'το κρεβάτι, νομίζοντας ότι κάποιος από την οικογένειά μου έχει κρυφτεί και μου κάνει πλάκα, ανάβω το φως και δεν είναι κανείς, κοιτάζω κάτω απ'το κρεβάτι, τίποτα. Έχω παγώσει, και εκείνη την στιγμή αφού σκεφτόμουν ότι έχω αρχίσει να τα χάνω, νιώθω μούδιασμα στο πόδι μου ακριβώς εκεί που ένιωσα το χτύπημα! Αυτό ήταν έχω αφήσει το φως ανοιχτό και απλά περιμένω να ξημερώσει, δεν μπορούσα με τίποτα να μείνω στο σκοτάδι μετά από αυτό.
Το αποκορύφωμα που εκεί ξέσπασα ήταν αμέσως το επόμενο βράδυ. Μόλις σβήνω το φως και ξαπλώνω κάτι σαν παράσιτα μέσα στο μυαλό μου, δεν αντιδρώ, μένω ξαπλωμένος με σβηστό το φως, μέχρι την στιγμή που μια άγρια και βαριά φωνή σαν τέρας ακούγεται δίπλα στο αυτί μου να βρίζει θυμωμένος το Θεό λέγοντας "γαμ... το Θεό σου" (δεν θέλω να γράψω ολόκληρη την βρισιά γιατί και στη σκέψη μόνο νιώθω άσχημα). Αυτό που άκουσα με έκανε να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει, σηκώθηκα και άρχισα να παρακαλάω κλαίγοντας το Θεό να το σταματήσει όλο αυτό, να μην το επιτρέψει άλλο.
Από το επόμενο βράδυ και μέχρι σήμερα δεν είχα ξανά τέτοιου είδους ενοχλήσεις!
Έπειτα αρχίζω να μαθαίνω πως όταν ασχολείσαι με το Θεό δεν αρέσει στην άλλη πλευρά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σε αποσπάσει και να σε απομακρύνει!
Όσοι έχετε παρόμοιες εμπειρίες μη το βάζετε κάτω, μη του κάνετε την χάρη να σας νικήσει, συνεχίστε ο Θεός ξέρει μέχρι που αντέχετε και θα επέμβει για να σας προστατέψει!

Λίγοι πίστεψαν την ιστορία από αυτούς που μίλησα αλλά δεν πειράζει, ξέρω οτι κι εδώ σε κάποιους θα φανώ φαντασμένος, τρελός, δήθεν για τις εντυπώσεις κτλ. εγώ όμως ξέρω πως ήταν και εύχομαι σε κανέναν να μη συμβεί, ούτε έτσι απλά για να πιστέψει!!!

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΣΤΟ ΛΕΩΝΙΔΙΟ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Επισκέπτομαι τακτίκα εδώ και 10 χρόνια ένα χωριό έξω απο το Λεωνίδιο Αρκαδιάς φιλοξενούμενος κάποιων παιδίκων φίλων.


Πρόσφατα αποφάσισα να ψάξω για αγορά σπιτιού εκεί καθότι μεγάλωσα, παντρεύτηκα και έχω και παιδιά.

Ρωτώντας και ψάχνοντας βρήκα με τη γυναίκα μου ένα σπίτι  με μέγαλο οικόπεδο στο τέλος του χωριού, κυριολεκτίκα το τελευταίο σπίτι. Ενώ μας άρεσε πολύ κάποια παράξενα που συνέβησαν μας έβαλαν σε σκέψεις. Μάθαμε πως εκεί έμενε μία γυναίκα μόνη της που δεν έκανε παιδιά, ο άντρας της όταν παντρεύτηκαν την πήγε με το ζόρι εκει να μείνει, αύτη έκλεγε... Εμεινε έγκυος αλλά απέβαλε και δεν κατάφερε να μείνει εγκυός ξανά. Οταν πέθανε ο άντρας της έζησε πάλι μόνη της μέχρι που αρώστησε και τα ανίψια της την έκλεισαν στο γηροκομείο του Λεωνιδίου οπού και πέθανε 2-3 χρόνια μετά, από τότε το σπίτι είναι ακατοίκητο. Όταν πήγαμε να ζητήσουμε πληροφορίες για το σπίτι μας είπαν πως η κοπέλα που το πούλαγε είχε φύγει στον Καναδά και έμενε στο χωριό ο αδερφός της, πήγαμε να τον βρούμε του είπαμε πως ενδιαφερόμαστε για το οικόπεδο και φύγαμε. Το σπίτι μας άρεσε πολύ, όμως το βράδυ είπα στη γυναίκα μου πως θα πάω μιά βολτά με τους φίλους μου προς τα εκεί για να δω αν με φοβίζει η τόση ερημιά, προχωρόντας προς τα εκεί παρατήρησα ένα φως έξω απο το οικόπεδο από ένα καντηλάκι, όταν έφτασα άφησα μέσα μία εικονίτσα της Παναγιάς της Έλλωνας (να πάτε) και εύχηθηκα αν είναι να αγοράσουμε το σπίτι για καλό να μας βοηθήσει, αν όχι να μας διώξει.

Την επόμενη μέρα όλα αλάξανε, η γυναίκα μου εκεί που ήταν ενθουσιασμένη αρχισέ να μου μιλάει με περισότερη θέρμη για τα άλλα οικόπεδα και όταν κάποια στιγμή είπαμε σε ένα γνωστό να  πεί στον άδερφο αυτής που το πούλαγε αν γινόταν να μας δώσει το κλείδι να το δούμε και μέσα αφού μας άρεσε και θέλαμε να το πάρουμε, είπανε πως το κλείδι το είχε πάρει ένας που το είχε νοικιάσει για ένα διάστημα και δεν το επέστρεψε, εμείς όμως μάθαμε από άλλο κάτοικο του χωριού πως το κλείδι το είχαν, πράγμα που το αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Παρεπιπτόντως αυτοί οι άνθρωποι δε κυκλοφορούν καθόλου στο χώριο και δε ξέρει κανείς κάτι για αυτούς αν και είναι μόνιμοι κάτοικοι. Παρατηρήσαμε τότε πως σε αντίθεση με άλλα σπίτια που πωλούνται στην περιοχή αυτό είχε όλα τα παντζούρια ανοικτά αλλά όλες τις κουρτίνες τραβηγμένες για να μη βλέπεις αλλά να σε βλέπουν. Ακριβώς δίπλα απο αυτό το σπίτι μένουν δύο αδερφές πάλι χωρίς παιδιά που πάλι δεν τις βλέπει ποτέ κανείς, είναι μουγγές απο μικρή ηλικία, υπολογίζω περίπου από τα 4-5 χρόνια τους, όταν περίπου πρέπει να πήγε και η γυναίκα που έμενε εκει στο σπίτι που θέλαμε να αγοράσουμε. Οτάν ρώτησα γιατί είναι μουγγές μου είπαν οι χωριανοί πως έτσι γεννήθηκαν αλλά αυτό δεν έστεκε γιατί όταν τις είδαμε δε μοιάζανε καθόλου και η μία έδειχνε 2-3 χρόνια μεγαλύτερη. Η μικρότερη ήταν μία πολύ γλυκιά ηλικιωμένη γυναίκα με καθαρά χαρακτηριστικά που δεν άρθρωνε λέξη και η μεγαλύτερη ήταν πιο τραχυά στην όψη, πιο σκεπτική και απόμακρη, με τη δυνατότητα όμως να μπορεί να πει μιά δυό συλλαβές. Μας είδαν και μας προσκάλεσαν στο σπίτι τους, όταν μπήκαμε κάτσαμε σε ένα μικρό δωματιάκι που είχε μια πόρτα που οδηγούσε σε 2-3 άλλα δωμάτια προς τα κάτω τα οποία όταν κοιτάξαμε αυτές έδειξαν να αναστατώνονται και η μία έστειλε την άλλη κάτω. Από αυτά που μας κεράσανε η κόρη μου δεν έφαγε τίποτα, η γυναίκα μου λίγο και εγώ όλα! Ύστερα μας ανεβάσανε στο πάνω κυρίως σπίτι και μας έδειξαν τις φωτογραφίες, στην πατρική φωτογραφία ο άντρας φενόταν πολύ καθαρά ενώ η γυναίκα πολύ θολά, υπήρχε μιά φωτογραφία των κοριτσιών αυτών σε μικρή ηλικία στην οποία σαν κάτι η μία να φοβόταν, την ίδια αίσθηση σου έδινε και η πιο ηλικιωμένη, σαν κάτι να κρύβαν ή σαν κάτι να είχαν δει. Σε αντίθεση με το κάτω σπίτι το πάνω ήταν πολύ συγιρισμένο, σαν να μη πείραζε ποτέ κανείς τίποτα. Το σπίτι ήταν γεμάτο από εικόνες θρησκευτικές.

Ύστερα φύγαμε και πήγαμε ξανά στο σπίτι που μας ενδιέφερε για να βγάλουμε φωτογραφίες και φύγαμε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτό ήταν το μοναδικό σπίτι που μας άρεσε τόσο πολύ και τα άλλα τα είχαμε απορίψει. Όμως η γυναίκα μου από εκείνη τη στιγμή άρχισε να μου μιλάει για τα σπίτια που είχαμε απορίψει, όταν τη ρώτησα πως αισθάνθηκε στο σπίτι με τις μουγγές μου είπε πως ένοιωσε ένα φόβο, ποιό πόλυ για την κόρη μου και για τον γιό που περιμένουμε (είναι 8 μηνών έγκυος) και για τις μουγγές πως κάποια σχέση είχαν με τη γυναίκα που έμενε στο οικόπεδο που μας ενδιέφερε, πως μουγγές δεν γενηθήκανε αλλά κάτι τις έκανε. Της είπα τότε για την εικόνα που άφησα και πως κάτι μου έλεγε να μη το πάρω, κάτι σχετικό με τη μοίρα της γυναίκας που έμενε εκει, σαν να μην είχε ησυχάσει, πως φοβήθηκα και εγώ για τα παιδιά μας όταν ήμασταν στο σπίτι με αύτες. Πριν φύγουμε καταφέρα να βγάλω μιά φωτογραφία απο μία τρύπα προς το εσωτερικό του σπιτιού, έδειχνε καθαρά το ένα δωμάτιο και σκοτεινή μία πορτα που οδηγούσε στο κυρίως σπιτι. Υποψιασμένος ζούμαρα πολύ και εστίασα στη σκοτείνη πόρτα, είδα τότε καθαρά δύο πρόσωπα, σαν φαντάσματα να μας κοιτάζουν, ένας άντρας και μία γυναίκα, η γυναίκα φαινόταν θολή και στεναχωρημένη-τρομοκρατημένη, ο άντρας καθαρά πολύ, όπως στη φωτογραφία που είδαμε στις μουγγές. Το τι έχει συμβεί σε αυτό το σπίτι δεν ξέρω, το τι έχει συμβεί στις μουγγές δεν ξέρω, το γιατί τα ανίψια τους είναι τοσο σκοτεινοί σαν χαρακτηρες ούτε αυτό το ξέρω. Ξέρω πως σε αύτο το σπίτι μένουν φυλακισμένες οι ψυχές των ανθρώπων που πέθαναν εκεί, πως οι μουγγές έχασαν τη φωνή τους όταν είδαν κάτι και πως θέλουν οι ψυχές ή να τις ελευθερώσουμε ή να σεβαστούμε το γεγόνος οτι μένουν εκεί ή να μπούμε και να παρούμε τη μοίρα τους ωστέ να ελευθερωθούν. Την φωτογραφία την είδε η γυναίκα μου και συμφωνεί μαζί μου πως υπάρχουν αυτά τα δύο πρόσωπα εκεί. Στέλνω την φωτογραφία σε όποιον μπορεί να με βοηθήσει να βγάλω μιά άκρη και να μου πει τη γνώμη του. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω, στο χωριό αυτό πάω 3-4 φορές το χρόνο και γύρισα προχτές.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΣΙΣΟΓΛΟΥ


Πηγή: toysisoleo.pblogs.gr

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ANNELIESE MICHEL [Emily Rose]

Από τη γέννησή της 21 Σεπτεμβρίου το 1952, η Anneliese Michel είχε μια κανονική νεανική ζωή. Χωρίς προειδοποίηση, η ζωή της άλλαξε σε μια μέρα το 1968 όταν η ίδια άρχισε να τρέμει και ήταν ανίκανη να ελέγξει το σώμα της. Δεν μπορούσε να καλέσει τους γονείς της, Josef και Anna, η οποιαδήποτε από της 3 αδελφές της. Ένας νευρολόγος από την ψυχιατρική κλινική Wurzburg διέγνωσε "Grand Mal" επιληψία. Εξαιτίας της δύναμης που είχαν αυτές οι επιληπτικές κρίσεις και η κατάθλιψη που απήλθε, η Anneliese μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο για ιατρική φροντίδα και περίθαλψη.

Αργά η γρήγορα αφότου η επιθέσεις άρχισαν η Anneliese άρχισε να βλέπει δαιμονικές γκριμάτσες
κατά της διάρκεια της καθημερινής της προσευχής. Ήταν τέλη του 1970, και καθώς τα άλλα νέα παιδιά απολάμβαναν την εποχή της ειρήνης και ελευθερίας, η Anneliese πάλευε με την έμμονη ιδέα της ότι ήταν δαιμονισμένη.
Φαίνεται πως δεν υπήρχε άλλη εξήγηση για της δαιμονικές γκριμάτσες κατά τη διάρκεια των προσευχών της. Αργότερα ακολούθησαν διάφορες φωνές που έλεγαν, Η Anneliese θα "σαπίσει στην κόλαση". Ανέφερε τους "Δαίμονες" στους γιατρούς μόνο μια φορά, εξηγώντας τους πως άρχισαν να τις δίνουν εντολές. Οι γιατροί φαινόντουσαν ανίκανοι να βοηθήσουν, και η τελευταία ελπίδα της Anneliese ότι η ιατρική θα την βοηθούσε, χάθηκε.
 

Το καλοκαίρι του 1973, οι γονείς της επισκέφτηκαν διάφορους ιερείς και ζητούσαν να της κάνουν εξορκισμό. Οι αιτήσεις τους απορρίφτηκαν και απλά τους πρότειναν να συνεχίσει η 20χρονη Anneliese την ιατρική της και φαρμακευτική της φροντίδα.
Τους εξηγήθηκε ότι ι διαδικασία με την οποία η εκκλησία αποδέχεται τον δαιμονισμό είναι πολύ αυστηρή και μόνο όταν όλα τα κριτήρια και τα συμπτώματα εμφανιστούν μόνο τότε μπορεί ο ιερέας να προβεί σε εξορκισμό. Τα συμπτώματα για να ονομάσουμε μερικά είναι, ενόχληση και απάθεια σε ιερά σύμβολά, να μιλάει σε γλώσσες που ποτέ δεν γνώριζε στο παρελθόν και υπερφυσικές δυνάμεις.

Το 1974, αφού ο Ιερέας Pastor Ernst την παρακολούθησε για κάποιο διάστημα, ζήτησε από τον αρχιερέα του Wurzburg να προχωρήσει σε εξορκισμό. Η αίτηση του ιερέα απορρίφθηκε αλλά η επιθέσεις δεν σταμάτησαν και η συμπεριφορά της έγινε ακόμα πιο ανορθόδοξη. Στο σπίτι των γονιών της στο Klingenberg, έβριζε, χτυπούσε και άρχισε να δαγκώνει μέλη της οικογένειας της. Αρνείτο να τρώει επειδή οι "δαίμονες" δεν της το επέτρεπαν. Η Anneliese κοιμόταν στο πέτρινο δάπεδο, έτρωγε αράχνες, μύγες, και άρχισε να πίνει τα ίδια της τα ούρα. Μπορούσες να την ακούσεις να ουρλιάζει μέσα και έξω από το σπίτι για ώρες καθώς έσπαγε σταυρούς, κατάστρεφε εικόνες του Χριστού και άλλα ιερά σύμβολα. Η Anneliese άρχισε να αυτοτραυματίζεται σε μεγάλο βαθμό και η συμπεριφορά του να σκίζει τα ρούχα της και να ουρεί στο πάτωμα ήταν πλέον συχνό φαινόμενο.

Αφού τον Σεπτέμβριο του 1975 όλα τα κριτήρια του εξορκισμού εμφανίσθηκαν, ο αρχιερέας του Wurzburg, Josef Stangl, ανέθεσε στον πατέρα Arnold Renz και Pastor Ernst Alt τον "Μεγάλο εξορκισμό" της Anneliese Michel. Η βάση αυτού του τελετουργικού ήταν το "Rituale Romanum", το οποίο ήταν ακόμα και εκείνη την εποχή ισχύον νόμος από τον 17 αιώνα. Οι ενδείξεις έδειχναν πως η Anneliese έπρεπε να σωθεί από την ύπαρξη πολλών δαιμόνων στο σώμα της, συμπεριλαμβανομένου του Lucifer, Judas Iscariot, Nero, Cain, Hitler, and Fleischmann, και άλλες δαιμονικές ψυχές που είχαν καταλάβει το σώμα της.
Από τον Σεπτέμβρη του '75 μέχρι τον Ιούλιο ότι '76, ένας ή δύο εξορκισμοί γινόντουσαν κάθε βδομάδα. Οι επιθέσεις της Anneliese μερικές φορές ήταν τόσο δυνατές που έπρεπε να την κρατούν τρεις άνδρες ή ακόμα και να την αλυσοδένουν. Κατά την διάρκεια αυτή η Anneliese βρήκε την ζωή της περίπου προς το κανονικό αφού και πάλι άρχισε να πηγαίνει σχολείο, έδωσε τελικές εξετάσεις στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο του Wurzburg,
και πήγαινε στην εκκλησία.

 

Ο Εξορκισμός της Anneliese Michel

Οι επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν.
Συνέχισε να βρίσκει τον εαυτό της αναίσθητο ή ανίκανο να κουνηθεί περισσότερο από πριν. Ο εξορκισμός συνεχίστηκε για πολλούς μήνες πάντα με τους ίδιους ιερείς. Για πολλές βδομάδες Anneliese σταμάτησε πάλι να τρώει τα γόνατα της ήταν γεμάτα πληγές και πάνω από 40 κασέτες ηχογραφήθηκαν για να κρατάνε λεπτομέρειες την ώρα του τελετουργικού.

Η τελευταία μέρα του Εξορκισμόυ ήταν 30, Ιουνίου 1976, και η Anneliese υπέφερε από πνευμονία. Εξουθενωμένη, με πολλά τραύματα σε όλο της το σώμα και με υψηλό πυρετό η Anneliese άφησε την τελευταία της πνοή την 1 Ιουλίου του 1976 όπου και η μητέρα της Anna Michel ηχογράφησε τον θάνατο της. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα άρχισε έρευνα γύρω από το θέμα της Anneliese όπου σύμφωνα με τα στοιχεία πέθανε από την πείνα, ειδικοί είπαν πως αν την ταΐζανε με το ζόρι η ζωή της θα είχε σωθεί. Οι εξορκιστές προσπάθησαν να αποδείξουν την παρουσία των δαιμόνων παίζοντας κασέτες όπου περίεργοι διάλογοι όπως δύο δαίμονες να τσακώνονται για το ποιος θα έπρεπε να φύγει από το σώμα της Anneliese, ένας από τους δαίμονες αποκαλούσε τον εαυτό του Χίτλερ ενώ κανένας από τους παρόντες κατά τη διάρκεια του εξορκισμόυ δεν είχε αμφιβολία για την παρουσία δαιμόνων.

Το δικαστήριο αποφάσισε πως οι γονείς της Anneliese όπως και οι εξορκιστές ήταν ένοχοι
για φόνο εξ αμελείας και καταδικάστηκαν με 6 μήνες φυλάκιση. Αργότερα μια επιτροπή της Γερμανικής Εκκλησίας έβγαλε το πόρισμα πως ή Anneliese δεν ήταν δαιμονισμένη, αλλά αυτό δεν κράτησε μακριά τους πιστούς όπου υποστήριζαν το αντίθετο. Μέχρι σήμερα ό τάφος της παραμένει μέρος προσκυνήματος για αυτούς που πιστεύουν πως η Anneliese Michel πολέμησε τον διάβολο.

 

Στο βίντεο θα ακούσετε την πραγματική ηχογράφηση από τον εξορκισμό της Anneliese Michel

 

 

Πηγή: ParaPortal.gr

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Το παιδάκι που φαίνεται στη φωτογραφία να κρατάει αγκαλιά του ο Ιησούς, έχει κοιμηθεί!

Ο πατέρας απαρηγόρητος από το τραγικό χαμό του παιδιού του, έκλεγε με τον μεγαλύτερο πόνο που θα μπορούσε να νιώσει ένας γονιός.

Την ώρα όμως που αποχαιρετούσε τον αγαπημένο του γιο, βρήκε το κουράγιο να φωτογραφήσει το παιδί του μέσα στο φέρετρο λίγο πριν την ταφή.

Η φωτογραφία που εμφανίστηκε όμως είναι άλλη από εκείνη που θα "έπρεπε" να εμφανιστεί, και είναι αυτή η φωτογραφία που απεικονίζει το μωράκι στην αγκαλιά του Ιησού!

Ήταν ένα μύνημα παρηγορίας από τον Κύριο πρός τον απαρηγόρητο πατέρα!

Συγκλονιστικό!

ΜΩΡΑΚΙ ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΤΟΥ!

Είναι υπέροχο να βλέπεις το μωράκι σου να δακρύζει από συγκίνηση με το τραγούδι σου!

Πόσο μεγαλύτερη συγκίνηση να νιώσεις από αυτή που νιώθεις βλέποντας το???

ΨΕΚΑΣΜΟΣ!

Είναι αξιοπερίεργο ότι τον τελευταίο καιρό όταν βρίσκομαι εκτός σπιτιού (συνήθως στο κέντρο της πόλης) με πιάνει μια αδιαθεσία σαν τάσεις λιποθυμίας, και πανικού! 

Στην αρχή το είχα προσδιορίσει ως πρόβλημα υγείας, η γενικές εξετάσεις όμως που έκανα βγήκαν φυσιολογικές.

Αυτή η "παράξενη" αδιαθεσία ποτέ δεν με βρίσκει τις ώρες που είμαι σπίτι, αλλά πάντα εκτός!

Δεν έχω άλλη επιλογή νομίζω απ' το να το στηρίξω στους "ψεκασμούς" που εντελώς τυχαία τον τελευταίο καιρό όλοι έχουν προσέξει ότι συμβαίνουν!

Δεν θα έπρεπε να μένουμε σιωπηλοί και χαλαροί σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Μας σκοτώνουν με κάθε τρόπο χωρίς κανένα δισταγμό, μας έχουν κάνει πειραματόζωα παρά τη θέληση μας.

Πρέπει να αντιδράσουμε με κάθε τρόπο, και γι'αυτά και για τα άλλα.  Ας το κάνουμε τουλάχιστον για τους ανθρώπους που αγαπάμε αν όχι για τον ίδιο μας τον εαυτό!!! 



Το Σοκαριστικό ντοκιμαντέρ που πρέπει να δείτε όλοι!

Στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ θα δείτε κορυφαίους επιστήμονες της γεωμηχανικής να παραδέχονται ότι θέλουν να ψεκάσουν στην στρατόσφαιρα μικρά σωματίδια από διάφορα μέταλλα και ιδιαίτερα το αλουμίνιο.
Να λένε ότι οι ψεκασμοί πρέπει να γίνουν ώστε τα σωματίδια στη στρατόσφαιρα να παρεμποδίζουν την ηλιακή ακτινοβολία, ώστε να ψύξουν τον πλανήτη, με πρόσχημα τον περιορισμό του φαινομένου της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ότι τα σωματίδια αλουμινίου θα δημιουργούνται με μια μέθοδο ψεκασμού αερίου αλουμινίου από τις εξόδους των τζετ, το οποίο θα οξειδώνεται στη στρατόσφαιρα, δημιουργώντας "ποιοτικά" σωματίδια αλουμινίου.
Ότι όχι μόνο είναι φθηνή η όλη διαδικασία τοποθέτησης τέτοιων σωματιδίων στη στρατόσφαιρα, αλλά και ότι η δημιουργία ή η ανάλογη τροποποίηση αεροπλάνων είναι μια απλή διαδικασία.
Ότι βιάζονται να το κάνουν, χωρίς να ενδιαφέρονται ουσιαστικά να εξετάσουν καλά τις επιπτώσεις αυτών των σωματιδίων και ιδιαίτερα του αλουμινίου στη φύση και στην ανθρώπινη υγεία, αν και υποψιάζονται (ή μήπως γνωρίζουν;) ότι οι επιπτώσεις είναι πολλές.

Και βέβαια, όπως η απλή λογική συστήνει, όταν λένε ότι θέλουν να κάνουν κάτι νέο, σημαίνει ότι το έχουν ήδη κάνει εδώ και αρκετά χρόνια. Έτσι έγινε με τους υπολογιστές, έτσι έγινε με το διαδίκτυο και γενικά με κάθετι νέο τεχνολογικά. Όλα ξεκίνησαν στα πλαίσια απόρρητων σχεδίων, και μετά από χρόνια δημοσιεύτηκαν στο ευρύ κοινό.

Έτσι λοιπόν οι ψεκασμοί που λένε ότι θέλουν να κάνουν, είναι οι ψεκασμοί που κάνουν εδώ και δεκαετίες.

Δείτε το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ: